Toronto Raptors – podsumowanie sezonu

To był bardzo ciężki sezon dla Toronto Raptors. Co gorsze, ich zmagania zostały już niemal przesądzone przed rozpoczęciem rozgrywek. Z ekipy do Miami Heat odszedł dotychczasowy lider, Chris Bosh. W zamian zespół z Kanady nic nie otrzymał. To nic dobrego nie rokowało. Rok wcześniej do samego końca walczyli o awans do fazy Playoffs, a tym razem zostali jedną z najgorszych drużyn całej ligi. Tylko dwa zespoły okazały się słabsze.

Toronto zakończyło zmagania z bilansem 22-60. To jedno z najgorszych osiągnięć w niezbyt długiej historii tego zespołu. Rywale nie mieli większych problemów z celnością do kosza grając przeciwko Raptors, ale oni sami juz okazali się najgorszymi snajperami z dystansu w całej lidze.

Największym sukcesem dla Raptors była chyba seria czterech zwycięstw pod koniec listopada. W kilku meczach też potrafili ładnie zaskoczyć grając z wyżej rozstawionymi ekipami, ale to były tylko drobne przebłyski. Zdarzyła im się natomiast seria 13 spotkań bez odniesienia zwycięstwa. To najlepiej obrazuje formę Toronto Raptors z sezonu 2010/2011.

NAJLEPSZY ZAWODNIK:

Andrea Bargnani – po odejściu Bosha zespół ten stracił siła rzeczy swojego naturalnego lidera i ten ciężar musiał spaść na barki kogoś innego. Najbardziej oczywistym wyborem wydawał się Bargnani i tak też się stało. Wielokrotnie to zaznaczałem i podkreślę to jeszcze raz – Włoch jak dla mnie nie ma charakteru prawdziwego lidera. Może być bardzo użytecznym zawodnikiem, ale nigdy nie zaprowadzi swojej drużyny na szczyt. W Toronto właśnie tak było. Bargnani zdobywał po 21.4 punkty na mecz i w ważnych momentach piłka trafiała właśnie do niego. Wszyscy na niego liczyli i on sam chyba zrobił wszystko, co mógł. Nie można od niego wymagać cudów. Grał tak jak najlepiej potrafi i za to mu chwała.

NAJWIĘKSZY POSTĘP:

DeMar DeRozan – drugi rok gry był dla tego zawodnika naprawdę przełomowy. Pokazał się ze świetnej strony. DeRozan to gracz, którego ogląda się bardzo przyjemnie dzięki jego przebojowości i dynamice. Dostarczał 17.2 punktów na mecz i stał się drugą opcją zespołu. Potrafił rzucić 37 punktów przeciwko Houston Rockets czy o jedno „oczko” mniej w konfrontacji z New York Knick. Takich osiągnięć nie jest w stanie zanotować każdy. DeRozan cały czas jest młody i jeśli dalej będzie się tak rozwijał to może zapisać się w tej lidze.

NAJLEPSZY DEBIUTANT:

W Toronto pojawiło się dwóch rookies. Pierwszy to Solomon Alabi. Zagrał jednak tylko w 12 meczach i łącznie zanotował 6 punktów oraz 14 zbiórek. Drugi to Ed Davis i on poradził sobie już znacznie lepiej. Nie był może czołową postacią w ekipie, ale bywał bardzo przydatny. Średnio notował 7.7 punktów i 7.4 zbiórek. W 17 spotkaniach wyszedł nawet w pierwszej piątce. Davis to ciekawe uzupełnienie drużyny.

NAJWIĘKSZE ROZCZAROWANIE:

Peja Stojakovic – osobiście myślałem, że po przenosinach z New Orleans Hornets ten zawodnik wniesie coś do zespołu z Toronto. Nikt z Raptors jednak jakoś szczególnie nie miał ochoty wdrażać Serba w struktury zespołu, a sam Stojakovic też nie był tym jakoś szczególnie zainteresowany i nie chciał tutaj zostać za wszelką cenę. Ostatecznie rozegrał dla ekipy z Kanady dwa spotkania. Zdobył w nich łącznie 20 punktów. Teraz Peja swoimi trójkami przybliża Dallas Mavericks do mistrzostwa NBA…

NAJWIĘKSZA NIESPODZIANKA:

Linas Kleiza – litewski koszykarz wrócił do NBA po przerwie na grę w Europie. Trzeba przyznać, że to był powrót w dobrym stylu. W kilku meczach zaprezentował się wręcz przebojowo. Jego statystyki na mecz to 11.2 punktów.Niestety, doznał kontuzji prawego kolana, która wyłączyła go z gry na rok. Zdążył rozegrać tylko 39 spotkań. Cała drużyna na pewno dużo straciła na jego nieobecności.

Podsumowując, to był słaby sezon w wykonaniu Toronto Raptors. Na pocieszenia dla sympatyków tej ekipy należy jednak zaznaczyć, że za rok nie powinno być gorzej. Andrea Bargnani zebrał kolejne cenne doświadczenie, a młodzi koszykarze dalej będą się rozwijać. Przy odrobinie szczęście zespół powinny też omijać kontuzje (Evans, Kleiza…), a to już będzie dużo.