Drobnym drukiem: Wspomaganie medyczne

Jakiś czas temu w świecie NBA znów się zrobiło głośno o sterydach. Wszystko za sprawą Derricka Rose’a, który podczas jednego z wywiadów dość nieopacznie powiedział, że jest to bardzo duży problem w lidze. Oczywiście nazajutrz przez swojego rzecznika wszystko prostował, ale mleko się rozlało. To sprawiło, że zacząłem się zastanawiać jak wyglądałaby koszykówka pozbawiona medycznych wspomagaczy.

Na początku zdefiniuję co według mnie jest, a co nie jest dopuszczalne w sporcie. Po pierwsze akceptuję napoje izotoniczne w stylu Powerade czy Gatorade, które uzupełniają poziom soli mineralnych. Chodzi o to, że podczas intensywnego wysiłku każdy z nas wydala wraz z potem bardzo dużo substancji mineralnych. Mając krótki czas na odnowę sportowcy muszą, a nawet powinni się takimi środkami wspierać. Jestem w stanie także zrozumieć wypicie przed spotkaniem napoju pobudzającego na bazie kofeiny czy tauryny (mniej lub bardziej naturalnego), który działa jak espresso czy sole trzeźwiące dla boksera.

Jestem jednak też świadomy, że na tym się nie kończy medyczne wspomaganie w NBA. Możemy dywagować, czy z nielegalnego dopingu korzystają wszyscy czy tylko prawie wszyscy, ale raczej nie podlega to dyskusji, że taki temat istnieje. W losowych i bardzo rzadkich kontrolach albo nie wpada nikt, albo po prostu raz na jakiś czas trafia się tzw. 'czarna owca’. Takie owce sprawiają, że komisje są zadowolone (w końcu kogoś złapali), a liga może powiedzieć że skoro trafił się 1 przypadek na 1000 to problemu dopingu nie ma.

To ma moim zdaniem trochę inną stronę. Najlepsi gracze, ich managerowie i trenerzy są w stanie zapłacić potężne pieniądze, aby móc skakać wyżej, biegać szybciej czy móc wytrzymać na boisku 46 minut zamiast 42. Sprawia to, że ośrodki medyczne w stylu osławionego BALCo są zawsze o krok przed testującymi. Po prostu wiedzą, jak wygląda sprawdzanie zawodnika i są w stanie stworzyć taki środek, którego nikt nie wykryje. W sytuacji, gdy w końcu ktoś wpadnie na jego ślad – topowi sportowcy używają już innego.

Powtarzam – możemy się łudzić, że tak nie jest i nasi idole są czyści, ale zdrowy rozsądek podpowiada coś innego. Pomyślcie – macie 24 lata, jesteście w sile wieku. Gracie minimum 4 spotkania tygodniowo przez 7 miesięcy. Niech to nawet bedzie po 25 minut w każdym z nich, ale w tempie jakie widzimy w telewizji, czyli non-stop bieganie od kosza do kosza. Do tego dochodzą treningi, rozgrzewki i rozbiegania po zawodach. Także ciągłe przeloty z jednego końca USA na drugi. Wywiady dla prasy, telewizji i sponsorów. Z ręką na sercu ilu z Was byłoby w stanie wytrzymać takie obciążenie jedząc tylko zdrowe jedzenie, pijąc napoje izotoniczne i wodę?

Zastanawiając się nad tym felietonem sam złapałem się na tym, że nie chciałbym oglądać NBA 'zwykłych ludzi’. Powiedzcie sami – wstawalibyście o 3ciej w nocy, żeby zobaczyć 2h mecz, w którym są 2 efektowne zagrania i kończy się wynikiem 72-59? Codzienne Top 10 wyglądałoby jak wyjęta z podrzędnej ligi na starym kontynencie. Dziennikarze natomiast zastanawialiby się czy ktoś przekroczy barierę 25 zdobytych punktów…

Czyli de facto my sami pchamy sportowców do tego, żeby się szprycowali. Jeżeli nie będzie fanów to nie będzie sponsorów, transmisji telewizyjnych i wysokich kontraktów. 20 latek, który wyrwał się z biedy i całe życie marzył o tym, żeby mieć własne mieszkanie i samochód nawet nie zawaha się gdy pokaże mu się parę tabletek i strzykawkę. Wcale go za to nie winię – podobnie jak obecnych czy przeszłych graczy NBA.

To my – widzowie – jesteśmy powodem dopingu w zawodowym sporcie.