Podsumowanie sezonu: Memphis Grizzlies

Grizzlies najpierw walczyli aby dostać się do Playoff, a później żeby nie wskoczyć na 7 miejsce. Takie działanie sprawiło, że w pierwszej rundzie trafili na faworyzowanych San Antonio Spurs. Jak było dalej – wiemy sami. Pokonać Thunder już się nie udało, ale mimo to całe rozgrywki trzeba uznać za bardzo udane. Szczególnie jeżeli weźmiemy pod uwagę, że w najważniejszych spotkaniach zespół radził sobie bez najlepszego strzelca – Rudy’ego Gay’a.

To tyle tytułem wstępu. Teraz zajmę się opisem sezonu w kilku wybranych kategoriach.

MVP

Zach Randolph – on i Dirk Nowitzki zaliczyli największy skok w reputacji w tegorocznych rozgrywkach. Nikt już nie kwestionuje umiejętności Z-Bo i na stałe jest wymieniany w gronie najlepszych graczy ligi. Malkontenci mówią, że Randolph nie ma atletycyzmu i motoryki, która by go uprawniała do rywalizowania z graczami jak Stoudemire, Bosch czy Ibaka. Nic bardziej mylnego. Doświadczenie i umiejętne ustawianie się plus wielka determinacja nadrabiają te braki z nawiązką. Zach przestał być też ’czarną dziurą’ w ofensywie. Dzieli się piłką z lepiej ustawionymi partnerami – zwłaszcza ze swoim środkowym – Gasolem. Zyskał też umiejętność z której słyną gwiazdy – oddaje i trafia najważniejsze rzuty w samych końcówkach. Jednym słowem lider.

Pozytywne zaskoczenie

Marc Gasol – po tegorocznym sezonie zasadniczym, a szczególnie Playoff chyba na stałe zrzucił etykietę – tego mniej utalentowanego Gasola. Marc łączy niezłe umiejętności techniczne, dobrze ułożony rzut ze zdecydowanie większą walecznością niż ma Pau. W parze z Randolphem jest postrachem obrońców, ale także robi wrażenie pod własnym koszem. 15 ppg i 11 rpg które osiągnął w meczach przeciwko Spurs i Thunder będą papierkiem lakmusowym dla kolejnych rozgrywek. Jeżeli te statystyki zostaną utrzymane to Marc dołączy do grona najlepszych środkowych w lidze.

Rozczarowanie sezonu

OJ Mayo – trudno oprzeć się wrażeniu że jego czas w Memphis dobiegł końca. Zresztą OJ był już spakowany i gotowy do podróży do Indiany kiedy okazało się, że wymiana za Josha McRobertsa i draftowy wybór została zgłoszona kilka minut po zamknięciu okienka transferowego. To oraz problemy wychowawcze i nierówna forma sprawiły że Mayo stracił pozycję w drużynie. Zaczął zaledwie 17 spotkań w pierwszej piątce (przy pełnych 82 w poprzednim sezonie). Spadła jego średnia minut z 38 do niewielu ponad 26 na mecz. W ślad za tym spadła skuteczność punktowa (11.6 ppg) i pozostałe statystyki. Z OJ’a może być jeszcze pożytek, ale racze nie w Memphis.

Największy postęp

Darrell Arthur – gdyby Mayo został w mieście Elvisa, to właśnie ten gracz powinien być dla niego wzorem. Arthur był podstawowym graczem w debiutanckim sezonie, potem stracił pozycję na rzecz Z-Bo, ale nie zraził się tym i postanowił dawać zespołowi jak najwięcej w momentach gdy trener wywoła go z ławki. To sprawiło, że stał się jednym z bardziej energetycznych zmienników. Notując niewiele ponad 20 minut na spotkanie zdobywał 9.1 ppg i 4.2 rpg.

Mike Conley – konsekwentnie odpłaca się za okazane mu zaufanie. Nie zrobił dużego progresu gdybyśmy patrzyli tylko w jego statystki. W porównaniu z poprzednim sezonem to +1.7 ppg, +0,7 rpg i +1.2 apg. Nie o to jednak chodzi. Conley jest takim rozgrywającym jakie potrzebują Grizzlies. Spokojnym, dobrze realizującym założone schematy i potrafiącym wykorzystać atuty swoich kolegów. Wie kiedy dograć pod kosz do Gasola czy Randolpha. Kiedy odegrać na obwód do Battiera, Gay’a czy Allena. Wie też w końcu, że w decydujących momentach meczu są lepsi i nie forsuje rzutów a’la Russell Westbrook.

Rookie watch

Xavier Henry – 38 spotkań (16 w pierwszym składzie), 4.3 ppg w 13.9 mpg. Dobry debiut gracza wybranego z numerem 12. Henry nie jest szczególnie ekscytującym pierwszoroczniakiem, ale robi to czego się od niego oczekuje i chce się rozwijać.

Greivis Vasquez – 70 spotkań (1 w pierszym składzie), 3.6 ppg, 2.2 apg w 12.3 mpg. Nietypowy rozgrywający bo mierzy aż 198 cm. O ile z pewnością nie jest to Magic Johnson o tyle ma atuty, które potrafi wykorzystać. Dobry zmiennik, który wchodząc potrafi odmienić grę własnego zespołu. Jak na dopiero 28 wybór w drafcie – zdecydowanie duży plus.

Ishamel Smith – 15 spotkań (0 w pierwszym składzie), 1.8 ppg w 7.5 mpg. Pozyskany z Rockets były gracz uczelni Wake Forest. Do NBA trafił omijając draft i na razie próbuje odnaleźć swoje miejsce. Ciężko jest powiedzieć jak będzie wyglądał jego drugi sezon w Memphis. Osobiście uważam, że długo miejsca tutaj nie zagrzeje.

Okiem statystyka

99.9 – tyle punktów na spotkanie zdobywali średnio gracze z Memphis. To 12 wynik w lidze.

20.6 – średnia liczba asyst na spotkanie zespołu Grizzlies. Mimo optycznego wrażenia, że podopieczni Hollinsa świetnie ze sobą współpracują to dopiero 21 wynik w lidze.

25 – to średni wiek drużyny z Memphis. Z graczy pierwszej piątki tylko Z-Bo przekroczył 30tkę.

Ocena szkoleniowca

Lionel Hollins – sam miałem mieszane uczucia gdy Grizzlies go zatrudniali. Wydawał się zbyt spokojnym, wręcz flegmatycznym szkoleniowcem, a to w połączeniu z młodym zespołem nie wydawało się dobrą kombinacją. Teraz już wiem, że się myliłem. Hollins świetnie dogaduje się zarówno z bardziej doświadczonymi graczami jak Randolph, Allen czy Battier jak i z młodymi Conley’em i Gay’em. Jestem ciekawy jak po bardzo dobrym sezonie będzie sobie radził w kolejnych rozgrywkach. Memphis już nie zostaną przez nikogo zlekceważeni i muszą się przygotować na twarde batalie każdej nocy.