Kandydaci do nagrody MIP

Za nami już prawie miesiąc rozgrywek NBA, możemy więc chociaż spróbować zrobić pierwsze przymiarki kandydatów do nagrody dla zawodnika, który poczynił największy postęp.

Kyle Lowry (Houston Rockets) – 16.5 pkt w obecnym sezonie (13.5 pkt w poprzednim sezonie), 8.6 ast (6.7), 6.6 zb (4.1), 91.1 % FT (76.5%).

Niemal 26-letni rozgrywający jest obecnie największa gwiazdą Rockets, których poprowadził obecnie do niezłego bilansu 9-7. Jego postawa pozwoliła trochę kibicom zapomnieć o zakończeniu kariery przez Yao Minga. Lowry doskonale odnalazł się w taktyce Kevina McHale’a, świetnie rozumie się w akcjach pick&roll z Luisem Scolą oraz Samuelem Dalembertem. Jak na swój mikroskopijny niemal (183 cm) wzrost zbiera bardzo dużo piłek, a co jeszcze ważniejsze trafia już ponad 40% za trzy i jest na najlepszej drodze po nagrodę MIP.

Gerald Henderson (Charlotte Bobcats) – 15.5 pkt (9.6), 4.9 zb (3.0), 1.1 prz (0.7), 47.2% FG (45.4%)

Zawodnik, którego osobistym mentorem jest Michael Jordan. Właściciel klubu z Charlotte postanowił włączyć się w rozwój Hendersona i pomaga mu podczas indywidualnych treningów oraz analizuje wspólnie z zawodnikiem jego grę na wideo. Jordan podpowiedział rzucającemu obrońcy, że musi być agresywniejszy i bardziej aktywny w grze na koźle, więcej penetrować i Henderson już oddaje średnio o jeden rzut spod kosza więcej niż w poprzednich rozgrywkach. W parze z poprawą gry 24-letniego gracza nie idą wyniki Bobcats (3-13).

Danilo Gallinari (Denver Nuggets) – 17.4 pkt (15.6), 5.2 zb (4.9), 2.8 ast (1.7), 46.2% FG (41.4%)

Wystarczy spojrzeć nawet na ostatnie spotkanie Włocha przeciwko z Knicks, którym rzucił 36 punktów i widać, jaki postęp zrobił w trakcie tego sezonu. Nabrał dużej pewności siebie, otrzymał możliwość decydowania o losach zespołu, w którym gra, a duet Gallo – Ty Lawson jest jednym z najefektowniejszych w lidze.

Ryan Anderson (Orlando Magic) – 17.5 pkt (10.6), 7.3 zb (5.5), 41.9% 3P (39.3)

Po dwóch latach spędzonych, jako rezerwowy w drużynie Magic, Anderson awansował do pierwszej piątki ekipy Stana van Gundy’ego i od razu eksplodował. Stał się druga siłą ofensywną Orlando. Na jego korzyść działa to, że jest dość nietypowym silnym skrzydłowym. Więcej czasu niż w pomalowanym spędza na obwodzie, skąd oddaje aż 7.8 rzutów w każdym meczu (przy 5.3 w poprzednich rozgrywkach), a jest to idealne rozwiązanie w Magic, gdzie dominator Dwight Howard jest zazwyczaj podwajany i ma wiele okazji do oddawania piłek na obwód.

Andrew Bynum (Los Angeles Lakers) – 15.8 pkt (11.3), 13.6 zb (9.4), 12.2 oddawanych rzutów (7.6)

Tak naprawdę to środkowy Lakers nie powinien się tu znaleźć, ponieważ już od kilku lat powinien grać na takim poziomie, jaki obecnie prezentuje. Odejście Lamara Odoma i słabsza dyspozycja Pau Gasola przyczyniły się do zwiększenia roli Bynuma. Przede wszystkim jednak Drew jest zdrowy i to pozwala mu wchodzić na coraz to wyższy poziom i stawać się powoli dominatorem pod koszami, aczkolwiek w ostatnim meczu pomiędzy Lakers a Magic, Dwight Howard pokazał, że jeszcze dużo mu brakuje.

James Harden (Oklahoma City Thunder) – 16.3 pkt (12.2), 4.3 zb (3.1), 3.1 ast (2.1), 45.6% FG (43.6%)

Zawodnik Thunder będzie w tym sezonie jednym z głównych kandydatów do dwóch nagród: dla najlepszego rezerwowego oraz dla zawodnika, który poczynił największy postęp. OKC to już nie tylko duet Westbrook – Durant, ale także Harden, który poprawia swoja grę zarówno w ofensywie, jaki i w obronie. Spełnia się nie tylko jako strzelec, ale coraz lepiej radzi sobie z rozgrywaniem, dzięki czemu staje się graczem niemal kompletnym.

Greg Monroe (Detroit Pistons) – 15.4 pkt (9.4), 9.5 zb (7.5), 2.9 ast (1.3), 80.9% FT (62.2%)

Drugoroczniak z Detroit jest coraz ważniejszym ogniwem swojego zespołu, a niechybnie nadchodzi moment, kiedy stanie się liderem Pistons. Na pewno korzysta na słabej postawie drużyny z Motown w tym sezonie, ale takie okazje trzeba umieć wykorzystywać. Monroe robi to doskonale. Jest niezwykle twardym rywalem dla każdego centra w lidze. Zbiera aż 3.8 piłek w ataku, a do swojego ofensywnego arsenału dodał także rzut z bliskiego półdystansu, podczas gdy w ostatnich rozgrywkach rzucał tylko spod samej obręczy.

Mario Chalmers (Miami Heat) – 11.8 pkt (6.4), 4.6 ast (2.5), 2.6 zb (2.1), 44.8% 3P (35.9%), 53.3% FG (39.9%)

Rozgrywający Heat doskonale korzysta na kontuzjach Dwyane’a Wade’a. Wychodzi jednak przede wszystkim regularnie w pierwszej piątce, a drużyna z Miami wychodzi na tym zdecydowanie lepiej niż z Mike’m Bibby’m. Chalmers dobrze odnajduje się w szybkiej grze Heat, a co bardzo ważne poprawił skuteczność rzutów z dystansu.

Spencer Hawes (Philadelphia 76ers) – 10.4 pkt (7.2), 8.8 zb (5.7), 2.8 ast (1.5), 1.7 blk (0.7), 58.8% FG (46.5%)

Środkowy Sixers przez wielu, również przez autora tego wpisu był wielokrotnie wyśmiewany. Traktowany zawsze, jako „drewno” środkowy 76ers jest jednym z autorów drugiej obecnie defensywy w lidze (88.3 punkty tracone na mecz), a i w ataku jest jakby aktywniejszy.

Kolejność ułożenia zawodników jest przypadkowa, ale jeśli miałbym ułożyć swoją pierwszą trójkę, to wyglądałaby ona tak:

1. James Harden

2. Kyle Lowry

3. Ryan Anderson

A wy jak ustawilibyście ta kolejność? Może widzicie jeszcze jakiegoś gracza, którego brakuje w tym zestawieniu? Myślałem jeszcze nad Royem Hibbertem, ale postanowiłem jeszcze poczekać kilka tygodni i ewentualnie wtedy go docenić.

UPDATE:

Czytelnicy dodatkowo wspomnieli jeszcze o:

Byronie Mullensie

C.J. Watsonie – on jednak miał już podobny statystycznie sezon w karierze 9dwa lata temu w barwach GSW) i musze tu przyznać, że to samo trzeba powiedzieć o Hawesie. Center Sixers również grywał już na podobnym poziomie do obecnego.

Jeffie Teague