Drobnym drukiem: Plus i minus

Plus i minus to jedyne co widzę śpiewał Magik w utworze grupy Kaliber 44, w kontekście NBA wymowa tych słów jest dużo bardziej błaha. Chodzi o punktowy bilans zespołu gdy dany gracz przebywa na parkiecie. Przykładowo jeżeli w czasie Twojej gry zespół zdobył 30 punktów i stracił 22 to Twój wskaźnik +/- wynosi +8.

Czy zastanawialiście się jak w obecnym sezonie kształtuje się ta klasyfikacja w odniesieniu do pojedynczych graczy? W zestawieniach w tym Drobnym drukiem znajdziecie bilanse także w odniesieniu do dwójek, tercetów, kwartetów i kwintentów. Jestem ciekawy, czy ktoś z Was nie zaglądając niżej jest w stanie strzelić jaki jest statystycznie najlepszy tercet w lidze?

Już w pierwszym zestawieniu nie brakuje niespodzianek. Obecności LeBrona Jamesa, Kevina Duranta i Russella Westbrooka w Top5 można się było spodziewać. Co jednak powiecie na drugą pozycję Luola Denga i czwartą Mario Chalmersa?

O ile pierwszy jest prawdziwym motorem Bulls to biorąc pod uwagę, że na parkiecie spędza blisko 40 minut w każdym spotkaniu to można by się spodziewać, że jego +/- będą niższe choćby od Jamesa Hardena. Chalmers tymczasem ewidentnie korzysta na czasie współdzielonym z lideram Heat, a szczególnie Jamesem. Biorąc pod uwagę jego ranking i to, że znalazł się choćby przed Derrickiem Rosem, Chrisem Paulem czy Tonym Parkerem widać, że i ta statystyka nie jest doskonała.

Podsumowując poniższą tabelę warto jeszcze zaznaczyć wysokie miejsca zadaniowców i strzelców wyborowych – Kyle’a Korvera (Bulls) i Matta Bonnera (Spurs), którzy są bardzo efektywni w najkrótszym czasie spośród całej piętnastki.

Drugie zestawienie krystalizuje czołowe tandemy ligi. Poza parami z Miami (Chalmers znów przed Boshem) i OKC w czubie pojawiła się wysoka para z Orlando. Ich obecność też raczej nie powinna dziwić patrząc na produktywność Dwighta Howarda i mimo ciągłych wahań formy dobrą ze statystycznego punktu widzenia grę Ryana Andersona.

Ciekawostką jest to, że Bulls w pierwszej piętnastce pojawiają się tylko raz i to dopiero na 14tym miejscu, a partnerem Rose’a jest… Joakim Noah. To musi zaskakiwać szczególnie w kontekście drugiego miejsca Luola Denga w tabeli wyżej. Tutaj wyjaśnieniem mogą być liczne kontuzje obu zawodników i stosunkowo niewiele czasu jaki spędzili razem na parkiecie.

Tutaj zaczyna się robić już super ciekawie. Pierwsze trzy miejsca okupują gracze… Phoenix Suns. Nas musi cieszyć to, że zarówno w pierwszej jak i drugiej trójce znajduje się Marcin Gortat. Nasz jedynak na parkietach NBA świetnie dogaduje się ze Stevem Nashem, a dołożenie do nich uniwersalnego Jareda Dudley’a lub rozciągającego grę Channinga Frye’a sprawiło, że zdystansowali wielkie trójki z Heat, Thunder i Magic.

W czołowej piętnastce brakuje przede wszystkim oryginalnych Big Three z Bostonu. Tutaj poza dochodzącym do głosu wiekiem głównym problemem są urazy i kłopoty wynikające z dużego nagromadzenia spotkań. Drugim zaskoczeniem może być brak tercetu z San Antonio. Tutaj poza kontuzjami dużą rolę odgrywa rotacja Gregga Popovicha, który o ile nie potrzebuje maksymalnego wysiłku swojego zespołu stara się ograniczać czas gry swoich liderów.

Gdy weźmiemy pod uwagę najlepsze czwórki dominacja Suns staje się totalna. Zawodnicy z Phoenix zajmują całe Top5 – dystansując kolejnych, wyrównanych Pacers o 10 punktów.

W zestawieniu debiutuje także kwartet Philadelphia 76ers, ale bez czołowych zmienników ligi – Lou Williamsa i Thaddeusa Younga, a z weteranem Eltonem Brandem i rzucającym obrońcom Jodie Meeksem.

Na koniec wisienka na torcie – czołowe piątki danych zespołów. Patrząc na zestawienia trójek i czwórek nie może dziwić wygrana Phoenix. Przy tym warto dodać, że o ile piątka graczy Alvina Gentry’ego jest naprawdę solidna, o tyle ich zmiennicy bardzo często zawodzą i stąd biorą się mocno przeciętne wyniki.

Na drugim miejscu wylądowali Pacers, którzy jako jedyni nawiązali w miarę wyrównaną walkę z zespołem z Arizony. Walka zaostrzyła się o najniższe miejsce na podium. Trzecią lokatę od szóstej dzieli zaledwie 12 punktów.

W zestawieniu piątek widać siłę Chicago Bulls, którzy nie tylko zajęli trzecie miejsce swoim (praktycznie) podstawowym składem, ale także ich zmiennicy z dodatkiem Denga wylądowali na siódmej lokacie. To jedyna ekipa, której udało się zmieścić dwa kwintenty w czołowej dziesiątce.

Podsumowując felieton warto przytoczyć mojego wykładowcę z Mikroekonomii, który zwykł powtarzać, że często wykorzystywane metryki statystyczne są bardzo zawodne. Profesor lubił powtarzać, że wsadzając głowę do pieca i nogi do zamrażarki średnio mamy temperaturę 30 stopni, a przecież wcale nie jest nam komfortowo.

Tak samo powinniśmy traktować statystykę plus/minus. Oczywiście może nam wiele powiedzieć na temat produktywności, ale koszykówka jest sportem zespołowym i tak dynamicznym, że przebiegu spotkania nie da się dokładnie opisać za pomocą samych liczb. Chętnie wysłucham Waszych opinii na temat zamieszczonych zestawień – jakie pozycje najbardziej Was zaskoczyły (a może żadne?).

Obserwuj @matbabiarz