Wyższe loty (2/2). 5-tka największych zespołowych wzlotów sezonu.

Druga seria obejmie zespołowe wzloty sezonu zasadniczego. Na kilka dni przed play offs pokusiłem się o ocenę indywidualną i analizę największych wzlotów drużyn podczas rozgrywek 2011-12. Oto moje wybory:

5. Utah Jazz – (39-43 przed rokiem a dziś 34-30) euforia w Salt Lake City! Po wygranej nad Suns Jazz-menom udało się wrócić po roku nieobecności, do play offs. Ty Corbin, z powodzeniem dawał więcej minut w grze Gordonowi Haywaardowi oraz Derrickowi Favorsowi, kontynuując myśl szkoleniową Jerry’ego Sloana. W kwietniu nastąpiło – długo wyczekiwane – przebudzenie Devina Harrisa. Drugi z rzędu – bardzo solidny sezon w krainie mormonów – ma w nogach Al Jefferson. Tempa nie zwalniał również coraz bardziej wszechstronny Paul Millsap. Silny front court powoduje, że zespół numer 8 Zachodu wcale nie stoi na straconej pozycji w konfrontacji ze Spurs. W Utah zapomniano już o Deronie Williamsie, Andrei’u Kirilence oraz Mehmecie Okurze, czyli graczach, którzy reprezentowali klub podczas ostatnich meczów gwiazd.

4. Minnesota Timberwolves – (17-65 przed rokiem a dziś 26-38) wysoko, bo na 4 miejscu postawiłem zespół Ricka Adelmana, spisujący się rewelacyjnie i walczący o dogrywki, do momentu kontuzji Ricky’ego Rubio (gracza, który porwał tłumy w lodowej krainie i sprawił, że każdy z graczy Wilków palił się do gry, poprawiając indywidualne osiągi). Nad Minnesotą wisiało jakieś fatum, gdyż w kolejnych spotkaniach kontuzje łapali J.J. Barea oraz Luke Ridnour. Efekt był taki, że trener Adelman, wykonujący przysłowiowy kawał dobrej roboty, tracił swoje atuty. Czaru goryczy przelała kontuzja Nikoli Pekovića, który obok Marcina Gortata notował najwyższy skok w ofensywie w porównaniu z poprzednim sezonem. Bilans Wolves z Rubio i bez to: 21-20 oraz 5-18. Dla porównania kategorii wpływu najlepszego debiutanta na grę drużyny, w tym samym czasie Cavs przy Kyrie Irvingu mieli 17-34 z nim i 4-9 bez niego.

3. Chicago Bulls – (62-20 przed rokiem przy wielkim udziale Rose’a a dziś 48-16 przy 26 spotkaniach bez lidera) kto, by przypuszczał, że Byki poradzą sobie tak świetnie bez swojego lidera?! Efekt pracy Toma Thibodeau jest zdumiewający a postępy w grze C.J. Watsona (czasami zdarzają się mu wpadki i regularność nie jest jego mocną stroną), Johna Lucasa, Ronniego Brewera, Omera Asika oraz Taja Gibsona (ile razy jeszcze nas zaskoczy swoją świetną pracą w defensywie lub efektownymi wejściami pod kosz?) przełożyły się na pozytywny bilans drużyny, bez kontuzjowanego MVP ligi (17-9). Dobre wyniki drużyny, bez Rose’a pozwalają fanom Bulls pozytywnie myśleć o pierwszych dwóch rundach play offs i ewentualnymi starciami z Sixers, Knicks, Celtics lub Hawks, tj. drużynami, z którymi wygrywali już oni bez swojego lidera. Ciekawe też, że o Bulls nie mówi się już – jak to miało miejsce przed rokiem – iż to jest team D-Rose’a.

2. L.A. Clippers – (32-50 przed rokiem a dziś 40-25) na pierwszy rzut oka dojście Chrisa Paula dało ‘tylko’ 8 wygranych więcej..po głębszej analizie widać, że zespół również przegrał połowę meczów mniej (typowo teoretycznie, pamiętając o 66 grach sezonu). Clippers borykali się z kontuzjami – głównie Chauncey’a Billupsa – mieli w zamyśle zwolnienie trenera, ale Vinny Del Negro przetrwał. Pod koniec sezonu już mocno depczą po piętach lokalnemu rywalowi i chcą być rewelacją play offs, która spłata figla najlepszym. Zaczną jednak – najprawdopodobniej – mocną batalią z doświadczonymi Grizzlies. Team z Miasta Aniołów wraca do play offs po 6-letniej nieobecności, a najstarsi Górale nie pamiętają, kiedy dwóch zawodników drużyny w czerwonych trykotach gościło w All Star Game.

1. Indiana Pacers – (37-45 przed rokiem a dziś 42-23) wielu z nas zastanawiało się na początku rozgrywek czy transfer Davida Westa jest potrzebny Pacers, przy osobie perspektywicznego Tylera Hansbrougha. Niektórzy z nas powątpiewali czy David West jest wart ogromnych pieniędzy. Byłej gwieździe Hornets ciężko szły pierwsze tygodnie w nowym otoczeniu, a wraz z nim niemrawo szła gra George’owi Hillowi. Dziś ex gracz Spurs zajął miejsce niedawnego Szerszenia i od kilku tygodni jest bardziej znaczącą postacią drużyny. Niedawno zastąpił Darrena Collisona w wyjściowym składzie, podczas gdy West w kwietniu gra swój najlepszy miesiąc w szeregach Pacers, co przekłada się na wyższe niż dotychczas statystyki. Team Franka Vogela nie powinien mieć problemów z przejściem Orlando Magic w pierwszej rundzie, zważając na absencję Dwighta Howarda oraz będzie starał się spłatać figla najlepszym tej ligi (np. kiedy trafi na Heat lub Bulls). Jeszcze kilka miesięcy temu zespół walczył o ósme miejsce na Wschodzie, a dziś jest trzecią siłą Konferencji. Postawienie na Franka Vogela opłaciło się również Larry’emu Birdowi. Na koniec, po Dannym Grangerze, do All Star awansował Roy Hibbert.

Warto wyróżnić: Houston Rockets (udana zmiana warty trenerskiej w wykonaniu niedocenianego Kevina McHale’a; występy Kyle’a Lowry’ego i Gorana Dragića były ozdobą sezonu w okolicach NASA; Chandler Parsons to kolejna nadzieja na jasną przyszłość klubu), Phoenix Suns (niby słabi rezerwowi – jak mówiono przed sezonem a w drugiej – części Redd, Brown, Morris i Teflair rozpędzili się i o mały włos na wprowadzili Słońc do play offs; statystycznie na uwagę zasługuje poprawa w gry w obronie – choć ciężko nam w to uwierzyć..), Philadelphia 76ers (postawa w pierwszej części sezonu a zwłaszcza 2 pierwsze miesiące i świetna defensywa w połączeniu ze skokami formy Spencera Hawesa i Louisa Williamsa), Oklahoma City Thunder (utalentowana młodzież dorosła i po poprzednim rewelacyjnym sezonie poszła za ciosem, utrzymała wysoką dyspozycję, znów będąc czołową siłą NBA – budzącą wielki respekt  wśród rywali, pokonując m.in. Bulls, Heat czyli ewentualnych finalistów NBA; Kevin Durant i Russell Westbrook mają w nogach 2 spotkania w których rzucili po 40 punktów na głowę), Boston Celtics (za postawę w drugiej części sezonu i m.in. 3 wygrane nad Heat czy znalezienie alterantywy dla Ray’a Allena, plus udane wprowadzenie niezawodnego Brandona Bassa), San Antonio Spurs (za filozofię trenerską Grega Popovicha i jej efekty w postaci wprowadzania młodych graczy przy pozyskaniu solidnych weteranów; Spurs znów postrzegani są jako faworyci; Pop wie jak zdobywać 'majstra’ w skróconym sezonie!).