Chicago Bulls i sezon, którego miało nie być.

Podsumowanie dokonań Bulls w rozgrywkach 2011-12.

Gar Foreman i Tom Thibodeau mieli i mają głowy pełne zmartwień. Najchętniej udali się by się do profesora Emmetta „Doca” Browna i zakupili słynnego DeLoreana z „Powrotu do przyszłości” by wrócić do wydarzeń listopada 2011..Najpewniej wówczas też dołożyliby pełni starań by sezon 2011-12 w ogóle się nie odbył. Jeśli zastawialiście się, choć przez chwilę, kto jest największym przegranym tego sezonu i kto chętnie wymazałby go z pamięci to oczywiście Chicago Bulls (i ich fani).

Runda I. To miał być wielki sezon drużyny z Illinois. Tom Thibodeau już podczas pre-season traktował swoje 2 sparingi bardzo serio. Jego team rozpoczął sezon od wygranego spotkania w Staples Center i to miał być początek marszu do NBA Finals! Zwłaszcza, że zespół wzmocniło brakujące ogniwo w zeszłorocznej układance, Richard Hamilton.

Hamilton i Rose mieli zapewnić Chicago bardziej wyrównaną walkę z Miami Heat i po raz pierwszy od 1998 roku team z Illinois miał zagościć w finałach ligi. Spora liczba sympatyków byczej drużyny miała nadzieję na przebudzenie Carlosa Boozera, lepszą grę na dystansie Kyle’a Korvera, poprawę rzutu wzorem Luola Denga – Ronniego Brewera czy też All Star-owy sezon Anglika.

Kontuzje, kontuzje i jeszcze raz kontuzje..tak można podsumować miniony, najgorszy od zeszłorocznego „popisu” San Antonio Spurs, występ najlepszej drużyny Konferencji Wschodniej. Oto „bycze zmory” na przestrzeni minionych rozgrywek:

Derrick Rose – skręcony staw skokowy (2x), uraz pachwiny i zerwane wiązadła kolanowe. Dodatkowo jeszcze bóle w okolicach lędźwiowych kręgosłupa (też pauzował ze względu na przypadłość). Zabieg operacyjny ma za sobą i rehabilitacja może potrwać od 9 miesięcy do nawet 12
Luol Deng – uraz nadgarstka, który wymaga zabiegu chirurgicznego. Anglik ma się poddać operacji po Igrzyskach w Londynie.
C.J. Watson – kontuzje barku, łokcia, stopy, skręcony staw skokowy i problemy z plecami. Po ostatnim meczu przebył zabieg na kontuzjowaną stopę.
Carlos Boozer – skręcony staw skokowy, uraz łokcia.
Joakim Noah – skręcenie stawu skokowego.
Richard Hamilton – urazy pachwiny, kontuzja uda i skręcona kostka.

Praktycznie tylko w kilkunastu spotkaniach Tom Thibodeau mógł zagrać mecz pełną pierwszą piątką z Rosem, Hamiltonem, Dengiem i Noahem. Oczywiście najczęściej w dresie lub garniturze przebywali D-Rose i Rip, ale nawet bez nich zespół z Windy City był w stanie zwyciężyć w sezonie zasadniczym.

Pierwsza pointa: sezon zasadniczy był bardzo udany. Bulls znów i drugi raz z rzędu okazali się obok Spurs drużyną z najlepszym bilansem w NBA. Przewaga własnego parkietu w konfrontacji z Miami Heat została osiągnięta, a zatem plan Thibsa wypalił w 100%. Chicago najlepiej ze wszystkich drużyn w lidze zbierało (46,7) na tablicach oraz znów najlepiej w całej lidze broniło (88,2). Co ciekawe, mimo posiadania w składzie mocno punktujących obrońców jak Rose, Watson, Lucas i Hamilton uplasowali się na 5msc. w kategorii asyst (23,1).

Runda II. To miał być udany come back do gry D-Rose’a a poprzedni MVP ligi miał już w pełni sił zabrać się za rozprawę z Sixers..Niestety wszyscy znamy wydarzenie z końcowej minuty pierwszego meczu z play offs 2012. Lider zespołu zrywa dwa wiązadła w kolanie a skutki tej kontuzji może odczuwać już do końca kariery. Ponadto morale Byków mocno ucierpiało – media próbowały zrzucić winę za urazy graczy na barki trenera – a chwilę później urósł kolejny byczy problem: skręcony staw skokowy Joakima Noha.

Kluczowy dla losów serii mecz numer 4 odbył się w Philadelphii. Przy porażce przyjezdnych i zarazem faworytów rozgrywki znaczący udział miał – krytykowany przez cały sezon – Booz. Jego strata na niespełna minutę przed końcem nie pozwoliła wyrwać wygranej z jaskini Szóstek. Gospodarze United Center wprawdzie wygrali mecz pocieszenia (nr 5) ale już w starcie szóste obu ekip przeszło do historii play off jako najgorsza z możliwych i niedoszłych asyst C.J.Watsona (dostał nawet twitterowe pogróżki za złe rozwiązanie akcji) czy niecelnych osobistych Omera Asika (który w Europie był ceniony za akcje w ataku). Bulls na deskach po mocnym knock downie.

Druga pointa: Zbyt wysoka intensywność gry przy mniejszej roli rezerwowych dała się we znaki przy powtarzających się kontuzjach Rose’a, Watsona, Denga i w końcu Noaha. O ile nikt nie ma pretensji do formy Richarda Hamiltona, który już dawno nie trenował i nie grał z tak wysoką intensywnoścą (w Detroit w  2005, 2006?), o tyle zbyt długie eksploatowanie w wygranych spotkaniach czołowych graczy zemściło się na trenerze Thibodeau. Fani zespołu mocno zastanawiali się czy w meczach o niższą stawkę nie warto byłoby dawać pograć więcej czyniącemu postęp Lucasowi, zagubionemu momentami w ataku Asikowi, głodnemu gry Gibsonowi a zwłaszcza nie wykorzystawnemu Brewerowi i utalentowanemu Butlerowi. Jednak z perspektywy czasu, każdy z nas może sobie gdybać i mówić – co by było..

Co w przyszłości? Trener i nowi zawodnicy to znany od dawna temat. Kluczem jest nowa umowa dla Thibsa i jak mówią źródła związane z klubem head coach parafuje prolongatę lada dzień. Nie doczekamy się amnestii dla Carlosa Boozera. A być może uda się nakłonić do powrotu do Illinois Kirka Hinricha lub Bena Gordona (w przypadku amnestii gracza Pistons). Od dawna słyszymy też pogłoski związane z osobą O.J. Mayo, który mógłby ożywić grę bez Rose’a czy odciążyć weterana Hamiltona. Tematem do analizy jest sprowadzenie do Chicago z Madrytu utalentowanego i wszechstronnego skrzydłowego Nikoli Mirotića.

Ocena zawodników (skala 1-5), głównie za RS:

Derrick Rose (21.8pkt/7.9as/0.9przech) – 39 gier – trzy mecze mu nie wyszły w tym sezonie, dwa przeciwko Heat (jeden na Florydzie gdzie przestrzelił decydujące wolne – a drugi w Chicago, kiedy trafił raz z gry) oraz jeden w starciu w Knicks (kiedy w MSG przegrał Bykom dogrywkę ale i podkręcił kostkę). Zespół sporo nauczył się bez niego, ale i pokazał, że jest mocno za swoim liderem i liczy na jego wsparcie. 4.

Richard Hamilton – jeśli, ktoś w off season powiedziałby mi, że Rip będzie grał w tylko 28 meczach to uznałbym, że zbędne jest inwestowanie w weterana z problemami zdrowotnymi. 13pkt na mecz i ocena – 3.

Luol Deng (15.3pkt/6.5zb/1.3przech) – 54 spotkania i awans do All Star Game. Anglik pokazał spory charakter i zyskał ogromny szacunek grając z zaciśniętymi zębami. Jego defensywa znów była nieoceniona. Do szczęścia zabrakło zdrowego nadgarstka a co idzie za tym skuteczności. Ocena – 5.

Joakim Noah (10.2pkt/9.8zb/1.4blk)– widywaliśmy Francuza na wyższych obrotach i w lepszej formie patrząc na ofensywę. Kilka spotkań na koncie mocno bezbarwnych, ale może to efekt częstotliwości grania oraz Eurobasketu, w którym wcześniej nie brał udziału.. W defensywie ciągle nieoceniony dla Byków. Ocena – 4.

Carlos Boozer (15pkt i 8.5zb) – znów zdarzało mu się przeplatać dobre spotkania z bardzo słabymi, zwłaszcza kiedy nie było Rose’a i fani klubu patrzyli na niego niczym na „zbawienie”. Zabawienie jednak nie nadeszło i w post season – mimo bycia czołowym strzelcem drużyny – znów zrodziły się plotki o rzekomym transferowaniu gracza. Do Booza przylgnęła już na dobre łatka przepłacanego gracza. Ocena – 3.

Taj Gibson (7.7pkt/5.3zb/1.3blk) – słowa „dajcie więcej Gibsona” świadczą same za siebie. Energizer był obok Denga najjaśniejszą postacią drużyny i zasługuje znów na miano gracza niedowartościowanego, któremu należy dać więcej czasu na parkiecie, kosztem właśnie Boozera. Jego umiejętności do gry w obronie porównuje się z samym Kevinem Garnettem. Ocena – 5.

C.J. Watson (9.7pkt i 4.1 as) – starał się jak mógł, walczył z kontuzjami i prowadzeniem drużyny za chorego kolegę. Statystycznie znów postęp w porównaniu do poprzednich rozgrywek. Sytuacja z 6 meczu z Sixers będzie mu się jednak śniła całe lato. Patrząc jednak na fakt, że przed 2 laty był dopiero 3 rozgrywającym swojej drużyny to należy oddać mu cześć za udany sezon, choć czasami nierówny..Ocena – 4.

Kyle Korver (8.1pkt i 2.4zb) – zdecydowanie lepszy sezon, a ex gracz Jazz i Sixers częściej potrafił wyregulować celownik, seryjnie trafiając zza łuku. Ciągle odstaje od innych kolegów defensywnie, ale jego robota jest głównie pod atakowanym koszem. Ocena – 4.

Omer Asik – turecki środkowy podczas 15 minut gry potrafi zebrać 5 piłek i zablokować jeden rzut rywala. Niestety jego rzuty wolne oraz skuteczność na poziomie 46% zostawiają wiele do życzenie, to one stały się gwoździem do trumny Bulls. Ocena – 3.

John Lucas – rewelacyjny i przełomowy sezon obrońcy, który był mocno anonimowy do tych rozgrywek. 7.5 pkt w meczu i rekordy punktowe m.in. przeciwko Wizards zrobiły na nas bardzo dobre wrażenie. Ocena – 4.

Ronnie Brewer (6.9pkt, 3.5zb i 1.09 przech.) – wg mnie największy niedosyt zostawiła gra utalentowanego obrońcy. Wszystko z racji faktu stawiania przez trenera na Hamiltona o czym przekonał się Thibs w dwóch ostatnich meczach sezonu, kiedy w końcu zaczął mocniej stawiać na ex gracza Grizzlies. Warto podkreślić, że ten gracz miewał już sezony, kiedy dwukrotnie więcej dostarczał punktów swojej drużynie. Wraz z Tajem Gibsonem powinien dostać miejsce w pierwszej piątce, kosztem Ripa i Booza. Ocena – 3.

Bez oceny: Brian Scalabrine, Jimmy Butler, Mike James.

Co należałoby poprawić? Przede wszystkim skuteczność w ataku, która w nowym sezonie przy absencji Derricka Rose’a musi zostać poprawiona. Pamiętamy mecze w których Byki notowały skuteczność pomiędzy 32 a 37%. 96.3 oczka na mecz to dopiero 18 wynik w lidze, który wypadałoby poprawić. Do tego jednak potrzebni są częściej trafiający z dystansu i półdystansu gracze. Stąd też pomysły sprowadzenia ponownego Kirka Hinricha, Bena Gordona czy postawienie w pierwszej piątce na Taja Gibsona. Tom Thibodeau musi dokonać transformacji tej drużyny, biorąc pod uwagę fakt blisko rocznej przerwy w grze swojego pierwszego lidera i głównej opcji w ataku. Wszystko zostaje w rękach sterników i przekonywującej oferty dla trenera a następnie w głowie Thibsa, który musi na nowo ułożyć swoją drużynę, szukając właściwej taktyki.