Cztery pory roku w Wielkim Jabłku.

Podsumowanie sezonu 2011-12: New York Knicks.

1. Era Coacha D. – zima w Nowym Jorku była bardzo mroźna. Wydawało się, że dojście przyszłego najlepszego defensora NBA – Tysona Chandlera – doda zespołowi wielkiej iskry (patrz transformacja) i nagle przy dwóch wysoko opłacanych graczach jak Amar’e i Carmelo będziemy mieli 4. wysoko mierzącą drużynę na Wschodzie. Obok Heat, Celtics i Bulls. Fani Knicks, bowiem wiele obiecywali sobie po pełnym sezonie gry swojej wielkiej dwójki, a para na pozycjach 4 i 5, STAT+Chandler miała być najlepszym front courtem Eastern Conference.

Nic z tego! Nieład na boisku, gra typu: dajcie piłkę w ręce Melo, brak klasowego playmakera (sorry Baron and Mike) nie wróżyły żadnej wielkiej przyszłości teamowi znad rzeki Hudson. W dodatku przed Superbowl okazało się ze swój kredyt zaufania do granic możliwości wykorzystał trener D’Antoni. Jedynym światełkiem w jego tunelu, był niesamowity i uniwersalny pierwszoroczniak Iman Shumpert. Nagle coś wybuchło..ktoś się pojawił!

2. Linsanity – wiosna na Broadway’u była spod znaku „Złotego Dziecka” tajwańskich emigrantów, Jeremy’ego Lina. Cały show i zjawisko Lin-o-mani rozpoczęły się od meczu z Nets, w nim Amerykanin z Harvardu rzucił rekordowe dla siebie 25 oczek i wywołał tym samym euforię azjatyckiej części Nowego Jorku. Chwilę później koszulek z jego nazwiskiem zabrakło w sklepach przy MSG. W 9 z 10 kolejnych spotkań Lin notował dwucyfrowe wyniki punktowe, by swoje momentum osiągnąć w starciach przeciwko: Lakers – 38pkt, Raptors – 27pkt i 11as game winner czy Mavs- 28pkt i 14as przy rainbow shocie nad WunderDirkiem. Mecz z Mistrzami NBA był początkiem przygody z Nowym Jorkiem, „chińskiego uciekiniera” J.R. Smitha. Końcówka lutego i początek marca, nie rysowały się już tak różowo dla Knicks. Zespół przegrał 11 z 13 spotkań, a miejsce Coacha D. zajął jego dotychczasowy asystent i ex dowodzący Hawks, Mike Woodson. Warto dodać, iż w okresie rozkwitu Lina pojawił się w grze biały skrzydłowy, Steve Novak. Dotychczasowy „podgrzewacz ławki” również wielkim przebojem zdobył dodatkowe minuty na parkiecie, a serca fanów zdobył seriami celnych rzutów zza łuku. Novak okazał się idealny do przestrzennego grania drużyny, przy podaniach na obwód ociekającego sławą nowego idola Nowego Jorku. „Staszek” zakończył RS z najwyższym procentem rzutów zza łuku – 47 – w karierze i całej NBA.

3. Woodsanity – lato tj. era nowego trenera rozpoczęła się meczem z Portland Trailblazers. Zadaniem nowego head coacha było znalezienie właściwego dialogu z Carmelo Anthonym, który, wcześniej i coraz głośniej wygłaszał swoje negatywne poglądy na temat pracy poprzednika Woodsona (ex gracza Knicks). Metamorfoza była natychmiastowa – Knicks zaczęli bronić, Melo zaczął się dzielić piłką, a nawet walczył w defensywie jak nie on sam! Spike Lee znów miał się świetnie. Big-Apple-team wygrał pięć spotkań z rzędu, a jego pozycja w Eastern Conference znów rosła. Na formę drużyny nie miał wpływu fakt, że urazu kolana nabawił się Lin. 17 spotkań z 23 nowojorczyków zostało wygranych w erze nowego Mike’a na stołku trenera. Co ważne, klasą sam dla siebie, po bronionym koszem, stał się Mistrz NBA z 2011 roku, Tyson Chandler i coraz częściej spekulowano o jego prowadzeniu w wyścigu po nagrodę DPOTY.

4. Era Carmelo – wraz z okresem Woodsona zapanowały: jesień i momenty świetnej gry najlepszego strzelca Knicks, Anthony’ego. W ostatnich 14 spotkaniach sezonu i na przestrzeni marca oraz kwietnia, gwiazdor N.Y. 8-krotnie przekraczał pułap 30 oczek, a w tym dwa razy pokusił się o przejście 40-stki! Do najlepszej historii tego sezonu przeszły jego rozgrywki przeciwko Hawks (39pkt i 113-112), Heat (42pkt i 85-93) i Bulls (43pkt i 100-99). „Melo was on fire, just in time, in front of the play offs”. Osobną sprawą był fakt słabej gry rozgrywających Knicks, którzy byli piętą achillesową drużyny – zwłaszcza po odpadnięciu Lina. Woodson próbował coraz częściej grać parą Shumpert – Fields. Śmierć brata poruszyła mocno Amar’e Stoudemire’a, który miał słabszy okres w swojej grze. Mimo tego, jego zespół awansował do play offs i miał się z 7 miejsca zmierzyć z Miami Heat. Dziś chyba cały Nowy Jork załuje, że ich team nie wpadł na Byki..

5. Play offs i.. gaśnica.

Sezon Knicksów zakończyła przygoda Amar’e z gaśnicą. Nikt wprawdzie aż tak mocno tego nie podkreślił, ale całe zamieszanie związane z uderzeniem pięścią gaśnicy przez STATA (wyładowującego frustrację w meczu numer 1) odbiło się głośno w całej lidze. Nie wierzę również by nie zachwiało ono szatnią, próbujących nawiązać wyrównaną walkę z Heat, Knicks. Ponadto smaku goryczy drużynie dodał fakt ciężkiej kontuzji Imana Shumperta, który trafił do dwóch najlepszych piątek debiutantów. Po 11-latach przerwy, przy powrocie z mocno obandażowaną ręką, STATA, Knicks wygrali swój mecz w play offs i pierwszy a zarazem jedyny z Heat. 1-4 w starciu z późniejszym finalistą Wschodu ujmy im nie przyniosło, jednak większość sympatyków Melo i spółki wierzyło w bardziej wyrównaną serię. Straty w ludziach: Lin, Shumpert i częściowo Stoudemire’a były zbyt wielkie.

6. Jaka przyszłość czeka N.Y. Knicks?

Już podpisano nową umowę z Mikem Woodsonem, a następny w kolejce może być Jeremy Lin (interesy, co do jego osoby przejawia 1/3 klubów NBA). Spekuluje się, że Knicks mogą szukać możliwości wymiany Stoudemire’a do innego – „znajdź tu chętnego?” – klubu NBA. Tylko plotki a nie żadne konkretne rozmowy łączyły klub z Philem Jacksonem. Postawiono na Woodsona, który w nowym, pełnym sezonie, będzie miał za zadanie wygrać 50 spotkań i poprowadzić zespół co najmniej do drugiej rundy play offs. Później, w 2013 do drużyny może dołączyć Chris Paul (?!). Jak na razie mówi się również o potencjalnym powrocie Ray’a Feltona i zwłaszcza w przypadku, gdy może zabraknąć Lina. Niestety zdolności finansowe Knicks są bardzo niskie, a potencjalna wymiana Stoudemire’a mogłaby uwolnić pewne rezerwy w budżecie. W drafcie (nr48) z kolei scouci nowojorscy mają postawić na silnego skrzydłowego jak: Yancy Gates, Kevin Jones, Cameron Moore, Andrew Nicholson i Wesley Witherspoon.

7. Oceny graczy (skala 1-5)

Carmelo Anthony – 22.6 pkt i 6.3zb oraz 3.6as. Jeśli chodzi o mnie i moje zdanie to Melo zawiódł pokładane w nim oczekiwania i nie można patrzeć na niego z pozycji dwóch ostatnich miesięcy, które miał udane. Początek obiecujący, dalej już słabiej, środek nieudany w połączeniu z niesnaskami z trenerem, w końcu odrodzenie i liderowanie na miarę oczekiwań. Anthony w nowym sezonie musi się stać kimś na miarę Patricka Ewinga by wprowadzić swój team na koszykarskie salony. Musi grać równo i nie wdawać się w politykę klubową. Zespół musi mieć jakiś solidny przykład i lidera z prawdziwego zdarzenia. Anthony musi dorosnąć inaczej może nigdy nie powalczyć o tytuł. Ocena: 3, w porywach do 4.

Tyson Chandler – 11.3pkt, 9.9zb i 1.4blk. Absolutnie nic do zarzucenia. Potwierdził kwestionowaną przez pryzmat wielkich pieniędzy wartość. Nagroda DPOTY to coś o czym mógł dotychczas marzyć. Mark Cuban ciągle udaje, że nie żałuje rozstania z Ty’em. Ocena: 5.

Amare Stoudemire – 17.5pkt, 7.8zb i 0.96 blk.. Gdzie jest ten Amare, który miał dominować w Eastern Conference i przenieść swoje talenty z Arizony do Big Apple? Sytuacja z gaśnicą podkreśliła jego spadek w hierarchii podkoszowych tej ligi (oraz niskie IQ) i wcale się nie zdziwię, jeśli Knicks oddadzą go do innej drużyny. Mankamentem STATA jest słaba defensywa i coraz mniejsze chęci do gry po swojej stronie parkietu. Ocena: 3.

Jeremy Lin –14.6pkt, 6.2as i 1.57 przech. Kolejny sezon udowodni nam na ile naprawdę „dobry” jest ten rozgrywający. Czarował nas i nami, pokazywał nie małe umiejętności, ale jego konto zawsze obciążała ogromna liczba strat (3.6 na mecz). Na dziś jest bohaterem, ale jak będzie w kolejnym roku? Fakt faktem uratował sezon dla Knicks i śmiem twierdzić, iż bez jego świetnej gry nie byłoby play off w N.Y.. Ocena: 4.

Landry Fields – 8.8pkt i 4.2 zb. Mniejsze zrobił on wrażenie niż w parze Wilsonem Chandlerem podczas swojego debiutanckiego sezonu. Wieść niesie, że sternicy klubowi mocno zastanawiają się nad dalszym kontynuowaniem współpracy z czołowym debiutantem poprzednich rozgrywek. Fields przede wszystkim był i jest za mało aktywny w ataku i czasami ma się wrażenie, iż brakuje mu odwagi do akcji ofensywnych. Ocena: 3.

Iman Shumpert – 9.2pkt i 3.2 zb. O wiele lepsze wrażenie pozostawił po sobie tegoroczny debiutant, świetny w defensywie i mogący poprawić grę na dystansie, obrońca. Niestety nowy sezon rozpocznie on od solidnej rehabilitacji kolana, w którym zerwał wiązadła. Na razie trzeba dać mu czas na powrót do zdrowia a następnie poddać ciężkiej próbie powrotu na najwyższe z dotychczasowych obrotów. Osobiście uważam końcówkę sezonu za wielki dramat gracza, który miał wysokie notowania (nie tylko u mnie). Ocena: 4.

J.R. Smith – 12.5 pkt i 3.9 zb. Uważam, że wycieczka do Chin źle mu zrobiła. Smith stracił gdzieś swoje serie rzutowe i był cieniem siebie z Denver Nuggets. Dziś wiadomo, że interesują go tylko „zielone” a jego pozostanie w N.Y. to duży „?” (no chyba, że mocno przekonana go Rihanna!). W play off „ceglił” na potęgę”..(3-15,3-15,5-18). Najlepszy mecz w sezonie rozegrał przeciwko Celtom (7-10 zza łuku), ale zdarzały mu się duże wpadki (1-10, 2-11). Ocena – 3.

Steve Novak – 8.8 pkt na mecz. Wielu zadawało sobie pytanie co on robi w składzie Knicks i co kierowało skautami drużyny przy angażu jego osoby? Dziś już wiecie;-) Najlepszy snajper NBA zza łuku – 47%. Zrobił swoją robotę i doprowadzał do łez obronę rywali, nie raz. Pamiętacie jego rzut, który już był w koszu i się wykręcił z obręczy, z Bykami? Jak i na Lina tak i na Novaka nikt poważnie nie stawiał. Stąd też ich fenonem. Ocena: 4.

Baron Davis 6pkt, 2as i 2.6 straty – rozmienia swoją legendę na drobne, niestety. W zły sposób i paskudną kontuzją zakończył się sezon dla niego. Czas kończyć Stary! Ocena: 2.

Jarred Jeffries – 4.4pkt i 3.9zb. kariery po raz kolejny wielkiej nie zrobił ale sprawdzał się w ustawieniu w parze z Novakiem i przy Linie; przy czym główne jego zadania polegały na kryciu czwórki przeciwnika oraz zbieraniu piłek. Najprawdopodobniej zostanie z drużyną na kolejny sezon. Ocena: 3.

Bez oceny: Mike Bibby, Jerome Jordan, Toney Douglas, Josh Harrelson, Renaldo Balkman i Bill Walker.