Pamiętne wymiany, które nie wszystkim dały korzyść..

Od dawien dawna fanów NBA pasjonują wymiany i zmiany barw klubowych przez graczy. Tematy tego typu od lat przyciągają rzeszę fanów, co nie raz zaobserwowaliśmy w Waszych komentarzach. Co jakiś czas staramy się przypomnieć te najbardziej spektakularne z historii oraz poprzednich sezonów. Staramy się również wypełniać w pewien sposób wakacje, które nie w każdej części naszego kraju są słoneczne.

Dziś zajmiemy się takimi trade’ami – starając się Was oderwać od telewizora – które były hucznie zapowiadane.. Dany klub wiązał nadzieje z pozyskanym zawodnikiem, a ostatecznie świeżo pozyskany nie sprawdzał się. NBA pamięta kilka takich głośnych transferów, po czym klub budujący przyszłość zostawał w końcu w gorszej pozycji, a nie raz w dodatku ich przyszłościowy nabytek kończył z kontuzją a już na pewno nie spełniał pokładanych w nim nadziei. Jednym słowem KLAPA!

Teraz przedstawię Wam trzy pamiętne wymiany, w znaczeniu mniej więcej, jakie starałem opisać powyżej (mam też nadzieję, iż kilku z Was złapie mój tok rozumowania) czekając na Wasze zdania i potencjalne przykłady. Za parę dni postaram się też przedstawić inne swoje typy.

1. W 2000 roku doszło do bardzo gorącego okresu transferowego. Było to dokładnie 10 lat przed słynną decyzją LeBrona Jamesa. Na Florydzie, ale nie w Miami, szefowie koncernu Amway zapragnęli nawiązać do ery Shaqa O’Neala i Penny’ego Hardaway’a by znów zagościć w finałach NBA. Pierwszy ich wybór na lata nazywał się Tracy McGrady i on akurat wywarł duży wpływ na losy Orlando Magic. Drugim natomiast był Grant Hill (i to o jego nazwisko mi chodzi).

Hill trafił do Magic z Detroit Pistons i podczas swoich trzech pierwszych lat na Florydzie rozegrał tylko 47 spotkań. W dodatku za niego Magic oddali zawodnika bardzo rozwijającego się w Mo-Town, stającego się powoli najlepszym centrem wschodniej konferencji oraz duchowym liderem zespołu – Bena Wallace’a. Będący w gazie, murowany faworyt do gwiazdy przyszłości niski skrzydłowy Magic, spędził miesiące (by nie powiedzieć lata) na wizytach u najlepszych lekarzy oraz w szpitalach w celu zaleczenia stawu skokowego (kości skokowej czy wiązadeł). Big Ben w tym czasie poprowadził odradzających się Pistons, do dwóch finałów NBA, samemu zostając najlepszym defensorem ligi. Wydawało się, w pierwszej chwili, iż to Magic wygrali los na loterii. Historia jednak bywa przewrotna – niestety dla Granta – i z tracącego na tej wymianie, na pierwszy rzut oka, oglądaliśmy rosnącego w siłę (to również efekt innego transferu) potentata. A to Magicy mieli nim być!

2. Rok 2006 i Chicago Bulls dostają numer drugi draftu. Byki mając w składzie sporo talentu w osobach Bena Gordona, Luola Denga i (uwaga!) Bena Wallace’a stawiają na LaMarcusa Aldridge’a. Po ukończeniu drugiego roku studiów w Texasie przyszły czołowy podkoszowy NBA wydawał się idealny – jako gracz uzdolniony do gry w ataku – by partnerować Big Benowi. Kibice Byków (w tym ja) byli przekonani ,że nareszcie nastaną złote czasy na Chicago. (Fantastyczny front court na papierze; niestety tylko).

Wówczas niczym grom z jasnego nieba;-) spadła informacja o oddaniu praw do Aldridge’a i Portland za Tyrusa Thomasa. Atletyczny i lubujący się w slam dunkach Thomas niestety nigdy nie spełnił oczekiwań na miarę pokładanych w nim nadziei. Podczas pierwszych 2 sezonów nie wyszedł ponad średnie 7pkt i 5zb, a swoim najlepszym czasie z Bulls doszedł do 11pkt i 6.5zb. Byki i szefostwo klubu ponadto parafowało z nim umowę wartą w czasach dzisiejszych 8 mln USD za sezon. Następnie oddano go do Bobcats, z którym spadł na samo dno ligi i w ostatnim sezonie znów spadł do średniej 5pkt (jak podczas 1 sezonu w NBA).

W tym samym czasie LaMarcus Aldridge ewaluował do poziomu All Stars i stał się czołowym power forwardem ligi. Kibice z Chicago pewnie dziś oddaliby za niego Carlosa Boozera i Tyrusa Thomasa w parze i z ochotą. Może Portland nie robiło w ostatnich dwóch latach takiej furory jak team z Wietrznego Miasta, ale przyszłość nie jest dla tego klubu jeszcze stracona, a po wielu zmianach w składzie mogą nadejść lepsze dni z Aldridgem w roli głównej!

3. W 2007 roku nadeszły lepsze czasy dla Denver Nuggets a dużo gorsze (do dziś nie mogą wygrzebać się z kryzysu) dla Detroit Pistons. Otóż sternicy obu klubów zdecydowali się na transplantację serc swoich drużyn. Do Kolorado czyli na stare śmieci wrócił Chauncey Billups (MVP Finałów 2004) a by ratować pogrążone kryzysem Mo-Town – Joe Dumars – przyjął pod swoje skrzydła „rakowatego” Allena Iversona (byłego MVP ligi).

Jak dobrze pamiętacie etap gry w Detroit był jednym z najgorszych w karierze A.I. Sytuacja w szatni 3-krotnych Mistrzów NBA uległa pogorszeniu. Gołym okiem na boisku było można zobaczyć słabą chemię w drużynie oraz brak chęci wspólnego grania nowych kolegów (Hamilton, Prince etc.) z gasnącą gwiazdą. Obrona czyli element, w której Pistons byli niemal najlepsi na Wschodzie, zmienił się w zachodnią sielankę (bardzo blisko poziomu Nuggets z the Answer).

W tym samym czasie w Denver, Carmelo Anthony zyskał nowego mentora. George Karl zyskał bardzo inteligentnego gracza, który wprowadził Nuggets na nowe tory, a awansowali wspólnie z Big Shootem do finału konferencji 2009 (ulegając Lakers 2-4). O ile Chauncey zyskał na tej wymianie, złapał nowe siły i motywację do gry, o tyle Allen chylił się ku swojemu upadkowi – nie do końca sobie radząc na pozycji numer jeden – razem z Tłokami. Smutna prawda o wielkim – niskim – zawodniku, który porywał tłumy.

C.D.N.