Idol każdego rozgrywającego, bez którego nie byłoby show-time’u.

Kiedy patrzę w przeszłość widzę świetnych rozgrywających jak John Stockton, Gary Payton i Isiah Thomas. Dalej Walt Frazier, Bob Cousy oraz Oscar Robertson. Dziś z pasją i z perspektywy lat spoglądam w stronę Steve’a Nasha czy Jasona Kidda. Żaden z nich nie wniósł tyle do koszykówki, ile dał nam Magic!

Minęło 21 lat od czasu, kiedy Earvin Johnson ogłosił swoje zakończenie kariery. Powodem, jak większość z nas pamięta, było wykrycie w organizmie Magica wirusa HIV. Jednak nikt wtedy nie przypuszczał, iż najsłynniejszy rozgrywający lat ’80 wróci jeszcze na jeden sezon (5 lat później) by pokazać jeszcze odrobinę swoje koszykarskiego kunsztu; zabójczych „no-look-passów”, „out-back-passów” czy  dograń na „alley oopy”, które możemy oglądać po wielokroć i do znudzenia. Nikt w historii tej gry, nawet u kresu swojej kariery, nie czerpał tyle radości i nie dawał nam tyle uśmiechu, co Magic.

Kiedy dziś szukamy równie wszechstronnych graczy o wzroście zbliżonym do Magica i mogących operować piłką równe udanie co sam król podania, to rzucają się nam na myśl nazwiska: greckiego maga – Theo Papaloukasa, serbskiego magika – Dejana Bodirogi, chorwackiej sensacji – Toni Kukoća czy może nawet LeBrona Jamesa. Johnsona z LeBronem łączy (łączyła) jedna rzecz, potrafią równie dobrze poprowadzić grę a po chwili pojawić się na pozycji środkowego.

Magic, Mistrz olimpijski z Barcelony, a także wybrany do 50. najlepszych graczy ligi Magic, obchodzi swoje 53. urodziny. Absolwent Michigan State aż 8 razy doprowadził Jeziorowców do finału NBA, a 5-krotnie zdobył te trofeum. Grał z największymi graczami L.A. – od Jabbara po Kobego! Trzykrotnie został wybrany MVP ligi i MVP Finałów. Aż 12-krotnie wystąpił w Meczu Gwiazd, z czego w pamięci kibiców najbardziej utkwił ten pożegnalny w 1992 w Orlando.

Mimo swojego imponującego jak na rozgrywającego wzrostu – 206cm – jest czwarty na liście najlepiej podających w historii NBA i drugi w największej ilości triple-doubles. W 2002 roku trafił do koszykarskiej Galerii Sław.

Na jego zagraniach wychowały się pokolenia przyszłych, czołowych rozgrywających NBA; Penny Hardaway, Jason Kidd, Stephon Marbury i Tony Parker. Nikt jednak nie dominował w grze nad rywalem na swojej pozycji, tak jak miał okazję to czynić Magic. Rzucał za trzy, penetrował, szukał wolnych partnerów na obwodzie lub pod koszem, potrafił przejść na pozycję numer dwa i punktować seryjnie. Jeśli partner miał piłkę to Johnson udowadniał, iż równie dobrze może sam pobiec do szybkiego ataku. Kiedy trzeba było to walczył w najlepsze i bronił przeciwko największym gwiazdom ligi. Po chwili widzieliśmy go już pod koszem, zastępującego czwórkę i rzucającego kolejne punkty tradycyjnym hakiem. W swoich dziewiczych finałach jako rookie, zagrał najbardziej pamiętne spotkanie w historii NBA finals (bardziej pamiętne niż Jordana dla wielu fanów Lakers i Earvina). Zastąpił on bowiem legendarnego Kareema, ogrywając 76ers (42pkt i 15zb).

Od siebie dodam ,że do dziś Magic zostaje dla mnie no.1 jeśli chodzi o pozycję rozgrywającego. Szkoda tylko, iż miałem okazję go oglądać w mniejszej liczbie spotkań niż choćby Jordana. STO LAT;-)