15 stycznia 1892 roku, w Springfield, w gazecie The Triangle ukazał się pewien artykuł. Był on zatytułowany po prostu Basket Ball.
Oto jego treść:
1. Piłka może być rzucana w każdym kierunku jedną ręką lub oburącz.
2. Piłka może być odepchnięta jedną ręką lub oburącz (nigdy pięścią).
3. Zawodnik nie może biegać z piłką. Musi on rzucić piłkę z tego miejsca, w którym ją złapał. Wyjątek – zawodnik może zrobić kilka kroków z piłką, gdy biegł ze znaczną prędkością kiedy ją złapał i chciał się zatrzymać.
4. Piłka musi być trzymana w jednej lub obu dłoniach. Inne częsci ciała nie mogą być używane do trzymania piłki.
5. Niedozwolone jest popychanie, trzymanie, przewracanie czy uderzanie w żaden sposób zawodników z drużyny przeciwnej. Pierwsze złamanie tej reguły przez zawodnika zapisywane jest jako faul. Drugie, dyskwalifikuje go z gry do czasu zdobycia gola* przez drużynę przeciwną. Jeśli widać, że zawodnik umyślnie chciał zrobić krzywdę drugiemu, zostaje on zdyskwalifikowany na cały mecz, nie wolno za niego wprowadzać zmian.
6. Faul to atak na piłkę z pięściami oraz złamanie zasad zawartych w punktach 3, 4 i 5.
7. Jeśli któraś z drużyn popełni trzy faule z rzędu, na konto drużyny przeciwnej doliczany jest jeden gol.
8. Gol jest rezultatem wrzucenia lub zbicia piłki z ziemi do kosza, pod warunkiem tego, że zawodnicy w obronie nie dotykali bądź w żaden inny sposób nie ingerowali w konstrukcje kosza. Jeśli piłka jest na krawędzi obręczy i przeciwnik ruszy konstrukcję kosza, gol jest zaliczany.
9. Kiedy piłka wypada za linie boiska, powinna być wrzucona na boisko przez osobę, która pierwsza jej dotknęła. W razie niejasności, arbiter* powinien wrzucić piłkę z powrotem na boisko. Wrzucający ma pięć sekund na wrzucenie, jeśli przetrzyma piłkę dłużej, posiadanie przechodzi na rzecz przeciwnika. Jeśli któraś ze stron będzie umyślnie opóźniać wznowienie, arbiter ma obowiązek zagwizdać lub werbalnie oznajmić o faulu dla przetrzymujących piłkę.
10. Arbiter będzie osądzał zachowanie zawodników i jego zadaniem jest odnotowywanie fauli i powiadamianie sędziów kiedy trzy faule z rzędu zostały popełnione. Ma możliwość dyskwalifikowania zawodników wg zasady numer 5.
11. Arbiter będzie zarządzał piłką i będzie decydował kiedy piłka jest w grze, jest na boisku, która ze stron jest w posiadaniu, a także zarządzał czasem. On decyduje kiedy gol jest zaliczony, pilnuje też wyniku oraz wykonuje inne zadania, które zazwyczaj należą do sędziego.
12. Na całkowity czas gry składają się dwie 15-minutowe połowy, z 5-miutową przerwą pomiędzy.
13. Drużyna, która zdobędzie najwięcej goli w regulaminowym czasie, jest ogłaszana zwycięzcą. W przypadku remisu, mecz może być (jeśli zgodzą się obaj kapitanowie) kontynuowany dopóki któraś ze stron nie zdobędzie kolejnego gola.
*Gol – tak na początku nazywało się zdobycie punktu w koszykówce. W języku angielskim wciąż pozostaje to wyraz, którego często używa się w różnych regułach bądź pojęciach, np. field goal. Tłumaczone było w innych językach na gol, dopiero potem zdobywało się kosze.
*Na początku był podział na arbitrów, którzy sędziowali na boisku (umpire) i sędziów, którzy siedzieli przy stoliku i wypełniali protokoły (referee). Dziś to po prostu sędziowie boiskowi oraz sędziowie tzw. stolikowi.
Tak, w zasadach nie ma nawet wspomnianego kozłowania piłki. Nie ma też wsadów, rzutów za 3 punkty oraz czasu 24 sekund na wykonanie akcji.
Naismith napisał te 13 zasad 21 grudnia. W 1898 roku przeprowadził się do Lawrence i został pierwszym trenerem Kansas University. Kiedy zbiór zasad został wystawiony na aukcję, w głowie jednego z fanów Jayhawks zrodził się pomysł na to, że najlepszym miejscem dla nich jest właśnie uniwersytet w Kansas:
Uwielbiam takie newsy- dzięki wielkie :)