The most dominant team ever.

Wczoraj Łukasz rozpoczął długą dyskusję na temat najbardziej dominującego centra w historii NBA. Dziś, na prośbę naszych fanów pociągniemy dyskusję i spróbujemy wybrać najbardziej dominującego gracza na każdej pozycji, tworząc prawdziwy koszykarski dream team czyli zespół wygrywający mecz za meczem i pokonujący każdego możliwego rywala. Oczywiście wszelkie Wasze propozycje są mile widziane i czekam na propozycję najsilniejszych, Waszym zdaniem ekip. Ja swoją piątkę odniosę tylko i wyłącznie do graczy, których miałem okazję oglądać w co najmniej kilku spotkaniach. Zaznaczę też tych graczy, którzy kapitalnie się zapowiadali, mieli papiery na grę na najwyższym światowym poziomie, a ich awans na najwyższy szczyt zahamowały kontuzje. Oto moją piątka all time, z którą byłbym w stanie wygrać każdy mecz!

1/ Moją grę prowadziłby nikt inny jak Earvin Magic Johnson czyli jeden z najwyższych PG w historii koszykówki. Zawodnik, który zapoczątkował modę na show time, był on wzorem dla wszystkich kolejnych wielkich rozgrywających tej ligi, słynący przede wszystkim z no-look-pass. 5-krotny Mistrz NBA, którego karierę zahamował wirus HIV. 3-krotny MVP sezonu zasadniczego jak i również finałów, potrafiący zagrać na każdej pozycji (co udowodnił w swoich pierwszych finałach NBA, przeciwko Sixers). Johnson to przede wszystkim wielce wszechstronny gracz, mający na uwadze przede wszystkim dobro drużyny oraz dający w przeszłości kolegom większe chęci do gry. Magic potrafił zawsze pozytywnie wpływać na kolegów, ale przede wszystkim cieszyć się grą. Młodsi fani nie pamiętają 205 cm olbrzyma na rozegraniu Lakers, zdobywającego kolejne triple double, jak i również toczącego przez lata wielką rywalizację z Larrym Birdem. Niestety do dziś najbardziej żałuje jego nagłego przerwania kariery, oraz tylko jednej finałowej rywalizacji z Michaelem Jordanem. Magic słynął też ze świetnej współpracy z centrami m.in. Kareemem Abdul Jabbarem oraz Jamesem Edwardsem. Rzut za trzy punkty, wejście po penetracji, gra tyłem do kosza, zagrania w low post, oraz game winnery – to też wizytówka MJ’a.

Zapowiadający się dominator : Anfernee „Penny” Hardaway.

2/ Nikt inny nie może zając pozycji shootera niż Michael Jordan. Tutaj trzeba zwrócić uwagę nie tylko na wielką siłę, ogromny wyskok czy kapitalny rzut z odejścia Michaela. O tym, że warto go mieć w drużynie, wie każdy fan jego z lat ‘90tych, pamiętający jego żyłkę do hazardu oraz ogromną chęć wygrywania, zdolność dominowania nad rywalem. Do dziś Jordan uchodzi za gracza nie potrafiącego godzić się z porażką i dążącego do zwycięstw za wszelką cenę. Kiedy jeszcze nie miał u boku Scottiego Pippena i Horace’a Granta grał wiele sam, oddawał masę rzutów, ale wraz z przyjściem do Chicago wzmocnień i nowego szkoleniowca zmieniał swoją postawę na boisku. Swego czasu zaczął również – za sprawą legendarnych bojów z Pistons – stawać się coraz skuteczniejszym obrońcą/defensorem, którego oddech na plecach poznali inni znani obrońcy jak Reggie Miller, Joe Dumars czy Clyde Drexler. Do historii przeszły jednak jego game winnery i buzzer beatery – podziwiane do dziś – i to te akcje uczyniły go ikoną NBA. Jak wiadomo Twój clutch player musi brać ciężar zdobywania punktów w najważniejszych momentach, a Michael po prostu kochał to robić!

Zapowiadający się dominator: Len Bias.

3/Na trójce może zagrać tylko jeden zawodnik, który nawiązuje dzięki swojej obecnej formie i liczbie wygranych spotkań (również ilościom statuetek dla MVP ligi) do wielkich kolegów z historii, LeBron James. LBJ od lat porównywany jest z najlepszymi tej ligi – Michaelem Jordanem i Kobem Bryantem, a ponadto nie brakuje mu rzeszy fanów rzucających słowa ,że przewyższa starszych kolegów w niejednym elemencie (jak to jest oceńcie sami?). Osobiście nie pamiętam większego atlety na skrzydle mogącego tak skutecznie radzić sobie na czterech pierwszych pozycjach. James z roku na rok czyni postępy, poprawiając skuteczność rzutów z półdystansu i dystansu, coraz pewniej czuje się bliżej kosza i przy okazji staje się demonem w obronie. Co ciekawe od poprzednich finałów NBA zerwał ze swoich pleców łatkę gracza, nie potrafiącego unieść ciężaru w kluczowych momentach meczu. Wydaje się, że następne play offs i finały NBA mogą stać tylko pod znakiem Jamesa.

Zapowiadający się dominator: Grant Hill.

4/ Jest jeden zawodnik, który już powinien myśleć o emeryturze a ciągle zaskakuje nas hasłem „stary ale jary”. W tym sezonie przeżywa on którą to już kolejną młodość? Mowa o Timie Ducanie, który w tym sezonie być może pokusi się o nagrodę najlepszego defensora ligi. Duncan od pierwszego roku w lidze imponuje rzadko spotykaną na wysokiego gracza (211cm) łatwością rzutu, charakterystycznie wykonując go o tablicę. Posiadał od zawsze bogaty repertuar podkoszowych zagrań, który od pierwszego sezonu w NBA zaprowadził go 4-krotnie po koronę Mistrza. Wielu z Was postawi na Karla Malone’a bądź Charlesa Barkley’a, jednak dla mnie Duncan był i jest zawodnikiem zjawiskowym, który całkowicie zdominował swoją pozycję przez mniej więcej 10 lat. I co ciekawe, w porównaniu do tych dwóch wielkich zdobywał tytuły mistrzowskie stając się franchise playerem, jeszcze w erze niezwykle cenionego Davida Robinsona (duet Twin Towers przeszedł do annałów ligi). 2krotny MVP ligi, 3krotny MVP finałów i przy okazji jeden z najrzadziej cieszących się z gry zawodników. Czy w pobliżu czterdziestki jest w stanie nas jeszcze czymś zaskoczyć i wygrać dodatkowy tytuł?

Zapowiadający się dominator: Chris Webber.

5/ Jedni wstawią na najwyższą pozycję Wilta Chamberlaine’a, kolejni z Was Kareema Abdul Jabbara, a następnie młodsi Shaqa O’Neala. Dla mnie numerem jeden od lat dziewięćdziesiątych będzie najwszechstronniejszy podkoszowy ligi, znakomicie wyszkolony technicznie i dominujący nad wieloma słynnymi centrami w jednym okresie (Robinson, Ewing i O’Neal zostali przez niego pokonani) Hakeem the Dream Olajuwon. Jego nazwisko w tłumaczeniu z nigeryjskiego znaczy ‘zawsze będący na szczycie’ i Akeem przez lata pozostawał na szczycie, grając pierwsze skrzypce w orkiestrze Rudy’ego Tomjanovicha i pod kopułą houstońskiej hali znanej jako the Summit (Szczyt). Kocie ruchy, finezja w zagraniach, liczba zwodów oraz umiejętności pierwszej klasy do blokowania rywali zostaną w pamięci jego największych rywali do końca ich życia. Olajuwon miał bajeczną technikę użytkową jak na centra, bardzo bogaty repertuar zagrań, świetną technikę rzutu (potrafił dryblować, mijać na koźle, rzucić po koźle i dryblingu z półdystansu), i śmiem twierdzi, iż był graczem kompletnym, bez słabych punktów.

Zapowiadający się dominator: Greg Oden.