Piłką do kosza: Jak rzucają finaliści?

Wczorajszej nocy byliśmy świadkami meczu numer 1 w Finałach NBA, który był bardzo wyrównany i dopiero niezwykły rzut Tony’ego Parkera przesądził o ostatecznym zwycięstwie San Antonio Spurs. Drużynie z Florydy nie pomogło nawet triple-double LeBrona Jamesa.

W tym artykule zamierzam przedstawić Wam na jakiej skuteczności trafiają zawodnicy obu tych drużyn z poszczególnych pozycji. Myślę, że może Was to zainteresować, więc nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić Was do rozwinięcia.

MIAMI HEAT

Heat to świetnie punktujący zespół szczególnie dominujący w dwóch kluczowych obszarach: w pobliżu kosza i za obwodem. Miami udaje się grać na dobrej skuteczności głównie dzięki Jamesowi i D-Wade’owi, którzy ściągając na siebie rywali otwierają możliwość rzutu zza łuku. Jednak Heat mając ze sobą Raya Allena grają znacznie lepiej, ulepszając swoją grę na obwodzie. Bo przecież każdy wie, że gdy Ray Ray znajdzie się w rogu boiska lub na skrzydle, akcja raczej na pewno zakończy się trafieniem. „Żary” z Miami ze świetnie dzielącym się piłką LeBronem, trafiającymi za 3 Battierem i Allenem są potencjalnie najlepszą drużyną w grze drive-and-dish.

LeBron James

Jako strzelec, James stale się poprawia, a w tym sezonie znacznie lepiej sprawdza się również jako jump shooter. James  pod koszem prowadził w lidze z największą liczbą zdobytych punktów oraz skutecznością. W tym roku nikt nie zdobył więcej punktów na odległość 7,5 stóp niż LBJ, który zaliczył 459 trafień ledwo wyprzedzając Dwighta Howarda, który miał ich 453.

Dwyane Wade

„D-Wade psuje grę Heat” – kompletnie się z tym nie zgadzam, chociaż są tacy, którzy twierdzą, że Dwyane nie jest już dużym zagrożeniem na półdystansie. Prawdą jest, że nie da rady trafiać trójka za trójką, co jest dziwne dla doświadczonych obrońców, ale jego gra blisko kosza wszystko wybacza. Skuteczność 65.7% jest naprawdę imponująca, a gdy Flash jest zdrowy, potrafi zdobyć punkty wymuszając przy okazji faule lepiej niż jakikolwiek inny obrońca w NBA.

Chris Bosh

Chris Bosh pozostaje niezrozumiany. Jest świetny w pobliżu kosza, ale równie dobrze radzi sobie z rzutami z półdystansu. Jego zdolność do trafiania długich rzutów za 2 tworzy otwarte przestrzenie. Jego trafienia na odległości 18 stóp są niezwykle ważne, ponieważ zmusza big menów na opuszczenie pomalowanego, dając Wade’owi i Jamesowi przestrzeń do atakowania kosza.

Ray Allen

Kiedy Heat nabyli Sugar Raya z Boston Celtics, w których stał się już ikoną zespołu, wydawało się to niesprawiedliwe. Heat potrzebowali doświadczonego zawodnika, który będzie potrafił dać drużynie cenne trójki. Allen dał Miami nowe możliwości w ofensywie, dające otwarte przestrzenie dla Dwyane’a i LeBrona. Jest jednym z najlepszych rzucających z rogów zawodników w lidze, szczególnie z lewej strony, gdzie trafiał na skuteczności prawie 49%.

Shane Battier

Battier dla niektórych pozostaje kultowym graczem. Jego zdolność do rzutów catch-and-shoot za 3 w ekipie z Florydy są bardzo cenne. W rzeczywistości, żaden gracz w lidze nie zdobył więcej punktów z rogów boiska niż on. Shane mówi, że we wszystkich celnych trójkach z tej pozycji otrzymywał pomoc kolegów.

Mario Chalmers

Chalmers zdecydowanie należy do graczy niedocenianych pod względem rzutów zza obwodu. Ten sezon był szczególnie udany patrząc na skuteczność z prawego rogu i na prawym skrzydle, gdzie również trafił jeden z najbardziej znanych rzutów w historii turnieju NCAA. Mario, podobnie jak Battier – rzadko oddaje rzuty z półdystansu.

Birdman

Chrisa Andersena zdecydowanie nie kojarzymy z rzutami oddawanymi z półdystansu. Birdman najlepiej radzi sobie z wszelkiego rodzaju wsadami. Mimo braku wszechstronności w ataku u tego gracza, jest on bardzo cenny dla Heat ze względu na jego niesamowitą energię, co przejawia się w kluczowych zbiórkach lub okazjonalnie w walce wręcz z rywalami.

Norris Cole

Jeśli Norris Cole grał na równie wysokiej skuteczności jak jego włosy, Heat znacznie lepiej poradziliby sobie z Pacers. Niestety tak nie jest, i choć jest on całkiem dobrym rozgrywającym, jego niezdolność do zdobywania punktów prawdopodobnie utrzymała by się grając przeciwko jakiejkolwiek innej drużynie. Jednak Miami nie potrzebuje zbyt wiele jego punktów. Cole jest przyzwoitym obrońcą na obwodzie, co może się okazać bardzo przydatne grając przeciwko Tony’emu Parkerowi.

Udonis Haslem

Haslem jest niezwykle ważnym graczem Heat. Daje on drużynie trochę wytrzymałości, a także zapewnia im ciągłość. Udonis lub Django (chciał, żeby tak na niego mówiono) swoją całą karierę spędził na Florydzie, gdzie dorastał. Jako strzelec, podobnie jak Bosh, potrafi trafić celnie z dalekiego półdystansu, otwierając drogi dla LBJa i Wade’a.

Mike Miller

Po długiej serii z Pacers, Heat usunęli Battiera ze swojej ofensywy, a w jego miejsce wstawili Mike’a Millera. Doświadczony obrońca Miami może nie być zbyt dużym wzmocnieniem, ale myślę, że zaliczy jeszcze kilka trafień z serii BIG.

SAN ANTONIO SPURS

San Antonio Spurs grają jedną z najbardziej poukładanych ofensyw w lidze. Gdy Tony Parker wychodzi po zasłonie, jego koledzy z drużyny są w ciągłym ruchu, dzięki czemu Parkerowi zawsze udaje się znaleźć zawodnika na otwartej pozycji. Jako zespół, Spurs słyną z świetnych pick-and-rollów, rzutów Tima Duncana z półdystansu oraz z jego bank shots, rzutów półdystansowych Tony’ego i przerażająco dobrych spot-up shooterów. Mimo obecności w tej ekipie takich graczy jak Matt Bonner, Kawhi Leonard, czy Manu Ginobili, żaden gracz Spurs nie wykonał więcej rzutów zza łuku niż Danny Green.

Tony Parker

Jako strzelec, Parker jest jednym z najlepszych strzelców z półdystansu w NBA, a jego niesamowite floatery są jego znakiem rozpoznawczym. Francuz rzadko podejmuje się rzutów za 3, ale kiedy już to robi, woli oddawać je w rogach boiska.

 

Tim Duncan

Duncan podczas postseason zdobywa średnio 18 punktów, a pamiętajmy o tym, że grał przeciwko jednych z najlepszych defensorów pod koszem w lidze, m. in. z Dwightem Howardem i Marciem Gasolem. Heat jednak nie są specjalnym zagrożeniem pod tablicami dla Timmy’ego. Duncan ma piękny asymetryczny wykres, który raczej nie zmienił się od około 10 lat. 'Ciągle młody’ Tim jest niesamowicie niebezpieczny grając pod koszem, ale jego signature shots z lewego łokcia również mogą zagrozić jeszcze nie raz.

 

Manu Ginobili

Manu uwielbia rzuty za 3 i layupy. Pomimo tego, że Argentyńczyk nie jest już taki młody, wciąż jest wielkim zagrożeniem dla każdego rywala i ciągle pokazuje, że stać go na bardzo wiele, szczególnie w crunchtime. Swoje doświadczenie pokazał już niejednemu rywalowi.

 

Kawhi Leonard

Kawhi jest trzecim najlepszym strzelcem Spurs tuż za Parkerem i Duncanem. Młody gracz Spurs jest bardzo dobrym strzelcem z rogu boiska, lecz jest też dużym zagrożeniem atakując blisko kosza. Uwielbia nabierać przeciwników na „pompkę”, następnie szybko biegnąc obok rywala w stronę kosza, kończy akcję wsadem lub layupem.

 

Danny Green

W ciągu zaledwie kilku lat, Danny zmienił się z przeciętnego gracza Cavs w finalistę NBA, który w kluczowych momentach może otworzyć worek z kilkoma celnymi trójkami. Green jest świetnym przykładem tego, jak Spurs potrafią rozwijać młode talenty. Danny jest najważniejszą bronią Spurs na obwodzie.

 

Tiago Splitter

Gra Splittera polega raczej na grze podkoszowej, dlatego też nie widzimy zbyt wiele rzutów z dala od tablicy. Mimo to, najlepszym dowodem na niezwykły rozwój brazylijskiego gracza drużyny z Teksasu jest jego skuteczność, która w ciągu dwóch lat podniosła się z 54% do 73%. Obecnie, Splitter gra na świetnym poziomie. Udowadnia to w niejednym spotkaniu.

 

Gary Neal

Gary Neal daje Spurs ważne punkty z ławki. Wiele zespołów (np. Pacers) z pewnością chciałoby mieć backup w postaci Neala, który jest w stanie trafić kilka trójek. Dużą zaletą w jego grze jest wysoka skuteczność po lewej stronie parkietu. Trójka z tej pozycji w przyszłości może być naprawdę niezwykle cenna dla drużyny z San Antonio.

 

Matt Bonner

Bonner jest wspaniałym shooterem, ale z pewnością w pamięci wielu fanów Spurs zapadnie również solidna obrona na Dwighcie Howardzie. Red Mamba jest bardzo ważną częścią tego zespołu. Na powyższej planszy wyraźnie widać, że prawy róg boiska jest najbardziej uwielbiany przez Matta, lecz równie dobrze radzi on sobie na wprost kosza i na prawym skrzydle.

 

Boris Diaw

Diaw wygrywając sweepem z Grizzlies prawdopodobnie cieszył się najbardziej. Nie wiem, czy czytał analizę jego gry Johna Hollingera, ale jeśli tak, jestem pewien, że nie spodobała mu się ta część: “Given his solid rep and career numbers in this area, one suspects he’ll remain a quality defender as long as he lays off the pastries.” Boris mógłby teraz zapytać: Who’s eating pastries, John? :)

Tekst napisany na podstawie artykułu Kirka Goldsberry’ego.

Artykuł był pisany przed rozpoczęciem Finałów NBA.