Dziękuje Allen za cudowne lata…

Stało się. W bieżącym tygodniu do mediów trafiła informacja, że Allen Iverson postanowił zakończyć swoją koszykarską karierę. Nie jest to wprawdzie żadna zaskakująca wiadomość, gdyż było niemal pewne, że w NBA „The Answer” zatrudnienia by nie znalazł. Mimo wszystko jednak tak najzwyczajniej mi przykro i smutno, bo postać to była nietuzinkowa, a koszykarz wybitny. Stąd mój niekryty smutek z faktu, że z koszykarskiej sceny znika jeden z najlepszych aktorów, jacy kiedykolwiek grali w tym spektaklu.

 

Nie będę Wam opisywał biografii Iversona, bo zapewne większość z Was doskonale ją zna i tak zwyczajne w mojej opinii byłoby to miałkie. W pewnym sensie swoim felietonem chce pokazać swój ogromny szacunek i respekt, który zawsze żywiłem do tego gracza. Zatem wybaczcie jeśli spodziewaliście się chronologicznego zapisu przebiegu kariery, który wszystko by podsumował.

W zamian chce się podzielić z Wami swoim uwielbieniem dla talentu Allena Iversona. Być może zarzucicie mi, że tekst jest tendencyjny, ale z dalszej perspektywy wcale tak nie jest. Iverson to ikona tej ligi w takim samym stopniu jak Wilt Chambarlain, Magic Johnson, Larry Bird, Julius Erving i wielu graczy jeszcze. Niewątpliwe drugiego takiego gracza w tej lidze nie będzie. Samego gracza można nie lubić, ale nie można nie szanować jeśli choć trochę mamy jakiekolwiek pojęcie o koszykówce. Nawet jeśli nie mamy to gra tego zawodnika musiała zrobić na każdym wrażenie. Taka jest prawda i to całkowicie niezaprzeczalna.

Może się tak zdarzyć, że ktoś mnie zapyta „za co ten szacunek?” i „dlaczego mu się on należy?” Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta i już spieszę z jej udzieleniem.

Kiedy Iverson przychodził do NBA trafił do drużyny, która była na dnie ligi. Owszem tak ta liga już jest skonstruowana, że najsłabszej drużyny wybierają sobie w drafcie najzdolniejszych graczy, aby móc się odbić od dna. Z numerem pierwszym trafił zatem do Philadelphii 76-ers, a więc do miasta braterskiej przyjaźni. Trafił do drużyny z wielkimi tradycjami, sukcesami, której barwy reprezentowali tacy gracze jak Julius Erving, Charles Barkley czy ŚP Wilt „Szczudło” Chamberlain.

Z racji pierwszego numeru w drafcie oczekiwania wobec młodego gracza były wielkie, a sami doskonale wiecie, że nie każda „jedynka” z naboru oznacza sukces sportowy i lepsze wyniki w przyszłości… Zresztą sami zapytajcie Joe Smitha czy Kwame Browna…

Wydawałoby się, że zadanie przed jakim stanął młodzieniaszek z Georgetown nie należy do najłatwiejszych i faktycznie w rzeczywistości dla przeciętnego człowieka by nie było. Co natomiast robi Allen? Z miejsca zawłaszcza sobie tą drużynę. Tak jak kiedyś Jordan zawładnął Chicago czy też Isiah Thomas ekipą Detroit Pistons. Niedość, że z miejsca staje się gwiazdą 76-ers, to jego gwiazda zaczyna błyszczeć w całej lidze. Niech Was nie zmyli brak jego osoby w meczach gwiazd w latach 1996-98.  To efekt niepokornego charakteru, który niekoniecznie pasował włodarzom ligi do jej wizerunku. Otóż Iverson posiadł serca fanów z Philadephii (i nie tylko) w sposób najbardziej bezczelny z możliwych.

Będąc absolutnym liderem Phila nazwał legendę tego zespołu – Charlesa Barkleya – „nikim” – kiedy ten stwierdził w jednym wywiadzie, że Iverson za bardzo skupia się na indywidualnych osiągnięciach niż na drużynie. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że gdyby Barkley mówił o kimś innym to miałby całkowitą rację. W przypadku Iversona było inaczej. To on był sercem tego zespołu i to on miał być jego zbawcą, mesjaszem czy też tak zwyczajnie mówiąc graczem, który wprowadzi ekipę z Pensylwanii na szczyt NBA.

Jakże symboliczna byłą akcja z 1996 roku, a więc debiutanckiego sezonu AI, w której to rookie z łatwością ogrywa największą gwiazdę ligi – samego Michaela Jordana. Dla mnie było to bardziej wymowne niż utarczki słowne ze Sir Charlesem. Była to zapowiedź i jasny sygnał: Miejcie się na baczności!!! Nadchodzę.  Już niedługo ta liga miała być jego…

Pierwszoroczniak bez żadnego respektu ogrywa być może najlepszego gracza wszechczasów!!! Do tego trzeba mieć duże „cojones” i niesamowitą pewność siebie. I na dodatek trzeba mieć wyjątkowy charakter. On nie wszedł tak zwyczajnie do tej ligi, on wbił się tam wraz z drzwiami… i framugą.

Osobowość zwycięzcy dostrzegli w nim także włodarze klubu z Filadefii, którzy szybko z zespołu pozbyli się młodych zdolnych Jerry’ego Stackhousa czy też Larry Hughes’a. Tam nie było dla nich miejsca. Oczywiste bowiem stało się, że trzeba budować drużynę wokół gwiazdora, a idealnym otoczeniem byli zwyczajni role player. Gracze, którzy nie zabiorą nic z błysku tego zawodnika, a jedynie pomogą mu świecić jeszcze jaśniej.

Iverson zresztą w moich oczach odmienił tą ligę. Do jego przyjścia na świeczniku byli gracze bogaci, wystyngowani pokroju Jordana, Olajuwona, Malone’a, Barkleya – wyznacznik końcówki lat 80-tych i wczesnych lat 90-tych. Nagle w lidze pojawił się ktoś o wyglądzie rapera z teledysku. Młody gniewny, który wypowiada swą grą wojnę wszystkim dotychczasowym gwiazdom. Jest wyznacznikiem rewolucji jaka dokonała się w stylu gry i oblicza NBA. Liczne tatuaże, opaski na głowie, nagrywanie płyt hip-hopowych – wszystko to wpisane naturę tego gracza, który tak najzwyczajnie w świecie taki był. Chłopak wywodzący się ghetta w Hampton w stanie Virginia nie miał nic do stracenia. W przeciwieństwie do wielu innych koszykarzy to nie NBA odmieniła jego. Iverson pozostał taki sam jaki przychodził do tej ligi: bezczelny, niepokorny, zbuntowany i cholernie ambitny. To on odmienił tą ligę dzięki wszystkim tym cechą, które chwilę wcześniej wymieniłem.

Miał jeszcze coś bez czego by nie został jednym z najwybitniejszych koszykarzy w dziejach tego sportu. Upór z jakim kształtował swój talent. To jest niezwykle ważna cecha sportowca. Mający 183 cm zawodnik wcale nie ma łatwo w sporcie naszpikowanym wieżowcami wyższymi niejednokrotnie o 30-40 cm. Oczywiście predyspozycje jakie miał nasz bohater do uprawiania tego sportu nie ulegają wątpliwości. Szybkość, świetne panowanie nad piłką, niesamowity wyskok czy też znakomicie ułożony rzut. Śmiem jednak twierdzić, że w NBA było kilku jeśli nawet nie kilkunastu graczy o bardzo zbliżonych umiejętnościach do Iversona. Dla przykładu podam choćby Steve Francisa – w moim odczuciu postać, która zarówno pod względem osobowościowym jak i umiejętności koszykarskich można uznać za odbicie lustrzane Allena. Jednak Steve równie szybko popadł w przeciętność jak zabłysł. Nie podołał wyzwaniu jakie stawiła mu kariera koszykarza i nie wytrzymał ciśnienia. Po kilku dobrych sezonach po prostu się zatracił. Iverson natomiast stał się legendą ligi dzięki swemu specyficznemu stylowi bycia, z którego uczynił swój największy atut. W jego głowie siedziało przekonanie „jestem najlepszy” i tego się trzymał, to go pchało do przodu. Francis po odejściu z Houston, gdzie stracono do niego zaufanie jakby sam stracił wiarę w swą wyjątkowość i to jest właśnie ten czynnik, który dzieli obie te persony.

Ogromny sentyment budzi u mnie przywiązanie Iversona do barw Philadephii. Może to zabrzmi nieco naiwnie bo przecież miał on swoje epizody w Detroit, Denver czy Memphis, ale sam zawodnik nigdy nie ukrywał, że w jego sercu jest zespół, w którym przeżył najlepsze lata kariery. Zawsze z łezką w oku wspominam jego pierwszy mecz w Wells Fargo Center po zmianie barw klubowych i tą chwilę, kiedy całuje logo Philly na środku parkietu…

Nieczęsto się zdarza, aby w NBA jeden gracz był tak związany z macierzystym klubem. Pamiętacie Kobe Bryanta, który mówił, że mógłby grać nawet na Plutonie i ma dość Lakers. O LeBronie James’ie nawet nie wspomnę. Stąd mój ogromny szacunek właśnie za tą wierność i miłość, jaką dzierży w sercu dla Siedemdziesiątek Szóstek. W lidze NBA nie jest to standard, a wręcz przeciwnie. Ta liga to jeden wielki rynek i tylko najlepsi mogą sobie pozwolić na tego typu luksus, a mimo to nie zawsze z tego korzystają. Iverson nigdy z Filadefii odchodzić nie chciał. To on wydostał ten klub z czeluści piekieł i z zespołu, który ocierał się o dno ligi stworzył jednego z potentatów. Wszystko to przy wzajemnej miłości z obu stron. Miłości często trudnej i z wieloma zgrzytami, jak choćby odejście właśnie do Denver po 10 latach. Nie ma jednak wątpliwości, że jest to miłość bezgraniczna bez względu na wszystko.

Dziś kiedy wymawiam imię i nazwisko: Allen Iverson widzę tego niewielkiego wzrostem, ale ogromnego sercem gracza, dającego z siebie za każdym razem wszystko na parkiecie. Widzę jego crossovery, trójki, wejścia pod kosz czy też wspólną radość z kibicami z Philly po udanych zagraniach. Wszystko to okraszone niezwykłym charakterem tej barwnej postaci powoduje, że żegnamy gracza wybitnego. Żegnamy z wielkim smutkiem, bo oglądanie jego gry było dla mnie jednym z najprzyjemniejszych przeżyć jakich doznać może fan koszykówki. I wprawdzie on przecież jeszcze nie umiera (oby żył jak najdłużej!!!) to ciężko pogodzić się z faktem, że już nigdy nie zobaczę go na parkietach ligi NBA.

Chciałbym, żeby ten tekst został przez Was odebrany jako pewnego rodzaju hołd, który pragnę złożyć Iverson’owi i podziękowanie za wszystkie te wspaniałe chwilę, kiedy to po jego zagraniach podrywałem się  fotela i nieraz jeszcze wielokrotnie przewijałem na wideo czy też na komputerze, żeby zobaczyć je jeszcze raz. Za wszystkie rozmowy o nim z kumplami na boisku do kosza. Podsumowując za wszelkie wrażenia jakie mi dane były za sprawą talentu, który przejawiał.

Dziękuje Allen…