Drobnym drukiem: Czy podwajanie wysokich ma sens w obecnej NBA?

Podwajanie jest powszechnie stosowaną praktyką w przypadku graczy, którzy mogą wyrządzić największe szkody w ataku. Celem tego zagrania jest doprowadzenie albo do maksymalnie trudnego rzutu, albo straty, albo do odegrania do innego partnera (który w domyśle powinien być mniejszym gwarantem zdobycia punktów).

Moje pytanie jest następujące – czy w obecnej NBA, w której nie mamy już takich podkoszowych dominatorów jak kiedyś, opłaca się jeszcze podwajanie wysokich i jeśli tak to których + na co narażają się trenerzy w przypadku błędnie obranego celu podwojenia.

Grupa wybranych

Długo zastanawiałem się nad tym kogo powinienem wyselekcjonować do mojej grupy testowej. Ostatecznie przejrzałem podstawowe piątki wszystkich zespołów ligi (plus w kilku przypadkach listę kontuzjowanych) i subiektywnie wybrałem listę graczy, do których na pierwszy rzut oka mógłbym wysyłać podwojenia.

Oto kandydaci: David West, Chris Bosh, Joakim Noah, Brook Lopez, Al Jefferson, Al Horford, Greg Monroe, Tim Duncan, Blake Griffin, Dwight Howard, LaMarcus Aldridge, Zach Randolph, Marc Gasol, Dirk Nowitzki, Kevin Love, Anthony Davis, DeMarcus Cousins.

Siedemnaście nazwisk. Tylko i aż, ale od razu kilku się pozbędę.

Zacznijmy od Davida Westa i Chrisa Bosha – graczy, którzy raczej są dobrą  opcją numer 2 lub 3 i w ich przypadku mamy po prostu wokół na parkiecie graczy, którym nie możemy zostawić kilu metrów wolnego. Obaj odpadają.

Greg Monroe pokazał do tej pory jedynie przebłyski swoich bardzo dużych możliwości. Musiałbym zobaczyć zdecydowanie więcej by wysyłać do niego podwojenia. Na drugim krańcu skali jest Tim Duncan, który przez ostatnie milion lat był czołowym podkoszowym ligi, ale teraz już jest na innym etapie kariery i po prostu dublowanie go (zwłaszcza w systemie Spurs, o czym później) nie ma sensu.

Dobrze, mamy teraz 13 nazwisk i im musimy przyjrzeć się bliżej. By nie wchodzić w bardzo duże detale pogrupuję graczy w poniższych kategoriach:

Dobrzy podający: Noah, Horford, Gasol

Strzelcy: Nowitzki, Love

Siłowi: Jefferson, Howard, Randolph, Cousins

Uniwersalni: Lopez, Aldridge, Davis, Griffin

Dobrzy podający

Noah i Gasol są nawet nie dobrymi, ale wręcz wybitnymi podającymi jak na wysokich. Horford jest w tym trochę gorszy (choć statystycznie jest na poziomie praktycznie takim jak Hiszpan). Na co trzeba zwrócić uwagę gdy myślimy o podwajaniu takiego typu graczy?

Po pierwsze na to, kim są otoczeni. Jeżeli nie mają za bardzo komu podać, a sami są niezłymi strzelcami to nie ma się nad czym zastanawiać. Taka taktyka może być w tej chwili dobra przeciwko Noah, który punktującym jest przeciętnym (aczkolwiek potrafi zagrać po dryblingu i trafić z półdystansu), ale nie ma wokół siebie choćby jednego gracza będącego regularnym zagrożeniem (tylko takich z przebłyskami pod nieobecność Rose’a). Jak bym to grał przeciwko niemu? Podstawowy obrońca odcina go od wejścia pod kosz, a drugi zbiega (lub symuluje podwojenie) odcinając drogę podania. Co tutaj jest kluczem? Dyscyplina bo Noah wykorzysta każdą lukę.

W przypadku Horforda i Gasola sytuacja jest trochę inna, ponieważ obaj mają obok siebie przynajmniej jednego gracza mogącego spowodować zniszczenia (odpowiednio Millsap i Randolph). Co z tego? Ano to, że dobrze ułożona ofensywa po podwojeniu odnajdzie ich w maksymalnie czterech podaniach o ile podwajany nie zrobi tego od razu (zwłaszcza gdy do pomocy zejdzie drugi wysoki). Jasne, ani Grizzlies, ani Hawks nie są traktowani jako mistrzowie w tym elemencie (Spurs, a czego się spodziewaliście?), ale mimo wszystko z mojej strony byłby tutaj pas.

Strzelcy

W ich przypadku obowiązuje jedna zasada – jeżeli nie trafiają, gramy jeden na jeden, jeżeli wpadną jednak w trans to trzeba reagować. Moja reakcja w obu przypadkach byłaby inna. Dirka podwajałbym zaraz po podaniu do niego gdyby znajdował się kilka metrów od kosza (optymalnie, gdyby był do niego tyłem) – wtedy mamy szansę na szybkie odegranie i kryzys (przynajmniej na chwilę) byłby zażegnany. Nie podwajałbym go jednak blisko kosza, ponieważ jak nikt potrafi wymuszać faule i znając Świat skończyłoby się na dwóch celnych rzutach wolnych w plecy.

W przypadku Love’a trzeba wziąć natomiast pod uwagę to, że jego partnerzy (poza Kevinem Martinem) są słabymi strzelcami. Mamy więc dość jasną sytuację i gdybym tylko zobaczył, że trafia dwa rzuty z rzędu to od razu kazałbym go dublować by z 5-6 metrów mieli rzucać Rubio, Pekovic czy Brewer.

Siłowi

Trochę mięśni i tłuszczu zebrało się w tej grupie. Zacznę od najprostszych przykładów – Jeffersona i Cousinsa. Big Al nie jest specjalnie finezyjnym graczem, ale jak nikt potrafi radzić sobie z jednoosobową obroną na lewym skraju pomalowanego. Boogie tymczasem ma większy repertuar zagrań, ale i tak najbardziej efektywny jest w siłowej walce pod koszem. W dodatku obaj nie mają specjalnego strzeleckiego wsparcia ze strony partnerów. Werdykt? Podwajać w ulubionych przez nich strefach.

Dwight Howard? Tutaj jest trudniej. Z jednej strony to mimo wszystko największy tur spośród podkoszowych i gracz, który (teoretycznie) powinien dominować. Jego problemem jest jednak zbyt wolne myślenie w ataku i tragicznie wykonywane rzuty wolne. Pierwsza rzecz sugerowałaby dublowanie (zanim się zorientuje to albo będzie strata, albo podanie, które zniszczy ofensywną zagrywkę), druga jest 50/50 bo z jednej strony można postawić na obronę indywidualną i w najgorszym wypadku na faul, ale z drugiej Dwight jednak jest dość szybki jak na swoje gabaryty i może łatwo wpędzić naszych graczy w problemy z faulami. Co więc decyduje? Moim zdaniem to, że Howard ma obok siebie Hardena i Parsonsa, a oni mogą zrobić błyskawiczne zniszczenia gdy piłka zacznie krążyć po obwodzie. Ja bym odpuścił.

No i kończymy na Z-Bo i tutaj mamy z kolei mamy gracza, który potrafi celnie rzucić z półdystansu i dystansu, do tego uwielbia się przepychać i bardzo dobrze się zastawia. Jakby tego było mało to jeszcze nie boi się linii rzutów wolnych (76% w trakcie kariery) i nieźle podaje. W jego przypadku i patrząc na jego partnerów w Grizzlies wysyłałbym drugiego obrońcę za każdym razem gdy złapie wiatr w żagle.

Uniwersalni

Najmniej doświadczony w tym gronie jest Davis. Skrzydłowy Pelicans nie jest jeszcze w pełni ukształtowany, ale statystyki z marca muszą imponować (27.5 ppg przy 54.3% z gry i 84.3% z linii rzutów wolnych). Weźmy to pod uwagę, a także fakt, że NOP nie są jednak rzucającą potęgą i ja bym wymuszał od niego podania zwrotne.

Brook Lopez jest kontr-przykładem. Potrafi (albo przynajmniej potrafił przed kontuzją) sporo, ale jest po prostu otoczony zbyt dużą ilością graczy, którzy tylko czekają by dać im wolne miejsce. Gramy jeden na jednego.

No i zbliżamy się do moich dwóch ulubionych przykładów.

LaMarcus Aldridge na początku sezonu był nawet traktowany jako jeden z kandydatów do tytułu MVP (tzn. wiadomo, że za plecami Duranta i LeBrona, ale mimo wszystko). Został przez Robina Lopeza odciążony w obronie i przestawiony na naturalną pozycję silnego skrzydłowego. W niej pokazywał cały swój arsenał zagrań w ataku, często generując podwojenia.

Brzmi nieźle? No właśnie nie. Jeżeli spojrzymy głębiej w jego rozkład rzutów to zobaczymy, że ponad 60% jego rzutów to nieefektywne próby z półdystansu. Przypomnienie – Aldridge nie jest jednak Nowitzkim i by rzucać 23.4 ppg potrzebuje blisko 21 rzutów z gry na mecz i ponad 5 rzutów wolnych. To oznacza, że jego skuteczność z „żywej” piłki oscyluje w okolicach 46%. To nie jest wystarczają dobry wynik by mnie zmusić do podwojeń i (choć to może zaskakiwać) to patrząc na grę PTB w lutym i marcu to lepiej radzili sobie na boisku bez niego niż z nim…

Dokładnie mówiąc, to z nim osiągnęli bilans 5-10, a bez niego 7-5. Pewnie, trzeba brać pod uwagę to, że grali przeciwko innym rywalom, ale chodzi o ukazanie problemu – Aldridge nie jest wystarczająco efektywny by go dublować – lepiej skoncentrować się na jego partnerach, a jemu samemu pozwolić na rzucanie z półdystansu.

Teraz dochodzimy do Griffina. Jeszcze rok temu bym powiedział, że zdecydowanie nie warto go podwajać. Był bardzo nierówny na półdystansie, a do tego miał ciągłe problemy na linii rzutów wolnych. Teraz jednak to inny gracz i moim zdaniem warto go dublować, ale kluczem jest odpowiednie wybrane strefy. Robiłbym to, gdy znajduje się tyłem do kosza i zwłaszcza gdy dodatkowy obrońca jest po „silnej” stronie (czyli tam gdzie jest piłka). Dzięki temu miałby szansę na szybki powrót do swojego gracza w przypadku odegrania. Alternatywą byłoby dublowanie Blake’a gdy spuszcza głowę w dół i próbuje wbić się w pomalowane. Wtedy widząc tłum często sam wpędza się w dziwne obroty i notuje sporo strat.

Wnioski

Jeżeli dobrnęliście do tego miejsca, to zauważyliście że moim zdaniem w lidze, w której jest ponad 450 graczy jest teraz zaledwie 7.5 zawodnika (Noah, Nowitzki (50/50), Love, Jefferson, Randolph, Cousins, Davis i Griffin), którego warto regularnie podwajać.

Mało? Dużo? Moim zdaniem niewiele, zwłaszcza patrząc na to jakich graczy w lidze mieliśmy choćby 10 lat temu (z głowy: Duncan, Nowitzki, O’Neal, Garnett, Stoudemire (zdrowy), Gasol, Bosh (w Raptors), Webber, Ming,…), a pamiętajmy że to przecież nie był najlepszy okres dla podkoszowych w historii.

Z czego to wynika? Jedną rzeczą jest to, że mniej mamy dominujących podkoszowych, drugą fakt, że niezwykle popularne stało się granie niskimi piątkami i nacisk na bardzo dużą ilość rzutów z dystansu. W końcu – bardzo dużą uwagę przykłada się do szybkiego i automatycznego dzielenia się piłką, które sprawia, że wyjście z podwojenia dobre drużyny zwykle przekuwają albo w celną trójkę, albo w layup.

Czy wobec tego oznacza to powolne odchodzenie od tej taktyki? Moim zdaniem nie, ale teraz będzie to raczej zagranie specjalne, stosowane tylko w ściśle określonych sytuacjach i w krótkich okresach czasu (zespoły szybciej się obecnie adaptują do nowych sytuacji). Przynajmniej jeżeli chodzi o podkoszowych.