Spurs wytrzymali szarżę Mavericks, w serii mamy remis

Jako kibic Spurs po tym spotkaniu mogę powiedzieć tylko jedno – uffff. Goście prowadzili w tym meczu nawet 20-punktami w trzeciej kwarcie by o wszystkim znów miały decydować ostatnie rzuty. Tym razem to jednak nie do Mavericks uśmiechnęło się szczęście i w serii mamy remis 2 do 2.

Wnioski ze spotkania

• Spurs słabo rozpoczęli mecz. Nie chodziło nawet o nieskuteczny atak (połowa oddanych rzutów była dobra, zaczęli od 1/10 z gry), ale przede wszystkim o obronę (spóźnione rotacje i zbyt duże ryzyko przy próbach przechwytu) co błyskawicznie zagotowało Popovicha.
• Z biegiem czasu, a zwłaszcza w drugiej kwarcie, było lepiej. Co zmienili goście? Przede wszystkim dołożyli wszelkich starań, by wyeliminować pierwszą akcję Mavericks. Drużyna Carlisle do tej pory potrafiła trafiać po 8-12 sekundach akcji, a wystarczała do tego prosta zasłona. Na przełomie połów Spurs potrafili to jednak wyeliminować. Odrobili zadanie domowe i wiedzieli u którego zawodnika można przejść pod pickiem, a u którego trzeba przeciskać się górą. Dokładając do tego jeszcze kilka pudeł Mavs w trzeciej kwarcie zrobiło się + 20 dla Duncana i spółki.
• To jednak nie był koniec emocji. Z nieznanych mi przyczyn SAS postanowili odejść od swojego planu gry. Już coś takiego widziałem w tym sezonie w spotkaniach z Rockets. Wyglądało to tak, jakby z kolejnymi trafieniami Mavericks zamiast uspokoić grę i zagrać dobrą, zaplanowaną akcję chcieli albo zupełnie zatrzymać swoją ofensywę, albo zupełnie odwrotnie – zagalopować się aż do osiągnięcia straty. Tutaj mam uwagę do Popovicha, bo od trenera roku muszę wymagać więcej. Pop powinien szybciej reagować i nie trzymać się kurczowo swoich rotacji bo przeciwko ewentualnym, jeszcze lepszym rywalom to po prostu nie przejdzie (wiem dlaczego trzymał Manu tak długo na ławce i ostatecznie wyszło na jego, ale mecz mógłby skończyć się spokojnie gdyby dał mu dodatkowe 2-3 minuty na początku ostatniej odsłony).
• Czwarta kwarta sprawiła, że mam kilka miesięcy mniej życia. Serio, nie mam 30 lat na karku, a przez Spurs zaczynają mi wychodzić siwe włosy. Co się stało? DeJuan Blair szalał w pomalowanym jak dzik w zagajniku (zbiórki – 5 w ataku, dobitki i przedziwne wtoczone rzuty, które oglądałem tak wiele razy gdy jeszcze grał w San Antonio). Dodatkowo przebudził się Nowitzki (pomogły mu też dwa faule na zasłonach, które sędziowie odgwizdali na Splitterze przez co Brazylijczyk najpierw musiał dać mu więcej luzu, a potem w ogóle opuścić boisko). Swoje trafienia dołożyli też Calderon i Ellis i nagle mecz się wyrównał. Nie do przecenienia jest również energia jaką zespołowi dodał Vince Carter. Choć w boxscore tego nie zobaczycie to na boisku był po prostu wszędzie, a blok z pomocy sprawił, że wyglądał jakby znów miał sprężyny w nogach.
• Co więc sprawiło, że to Spurs wygrali? Pierwsza rzecz – sędziowie wyrzucili z boiska Blaira. Choć to była decyzja korzystna dla SAS to mi się zupełnie nie podobała. Jasne, DeJuan trochę przesadził faulując Splittera i potem kopiąc go w głowę, ale z drugiej strony – panowie, to są PO. Faul niesportowy, trzy rzuty wolne i gramy dalej. Po drugie – goście z San Antonio też mają w składzie swojego okrągłego rozbójnika. Chodzi oczywiście o Borisa Diaw, który świetnie wykorzystywał problemy z faulami Nowitzkiego (plus dla Niemca, że utrzymał się na boisku) i punktował spod kosza, ale przede wszystkim o jego rzut z dystansu, który dał SAS wynik 90-87 na 32 sekundy do końca.  Po trzecie w końcu – Monta Ellis spudłował rzut, który był już w połowie drogi do kosza (długości małego palca brakło też Dalembertowi by go dobić). To trafienie mogło dać miejscowym remis i ewentualną dogrywkę – zamiast tego była zbiórka Spurs i wolne Ginobiliego (po tym jak chwilę wcześniej trafił 1/2, tym razem wytrzymał presję), a w konsekwencji zwycięstwo i remis w serii.

• Drużyna z San Antonio uniknęła pocisku w końcówce, ale ważniejsze jest coś innego. Przez 15-20 minut pokazała dokładnie to, co jest potrzebne by spokojnie ograć Mavericks. Mało tego, zrobiła to przy słabej dyspozycji Parkera (5/14 z gry) i Duncana (6/16). To obrona ma wygrać w tej parze + jeszcze jeden smaczek, Carlisle może ograniczyć praktycznie każdego gracza Spurs, ale nie uda mu się to z Ginobilim. Argentyńczyk jest po prostu zbyt nieszablonowy i z piłką potrafi wszystko. To jego umiejętność kreowania rzutów (dla siebie i partnerów) jest kluczem dla SAS.
• W środę seria przenosi się do San Antonio. Serdecznie zapraszam przed telewizory/monitory. Warto.

Filmowe podsumowanie

Boxscore

Mavericks: Duncan 14 (10zb), Leonard 7 (12zb), Splitter 10 (12zb), Parker 10, Green 2, a także Bonner 0, Diaw 17, Mills 10, Ginobili 23 (5ast), Belinelli 0

Spurs: Nowitzki 19 (7zb), Marion 4 (7zb), Dalembert 3 (15zb), Calderon 13, Ellis 20, a także Wright 4, Crowder 2, Blair 12 (11zb), Harris 4, Carter 8 (5ast)