10 powodów dlaczego Heat zdobędą czwarty tytuł Mistrza

Gdyby nazwę Miami Heat zmienić na Chicago Bulls, a LeBronowi wręczyć koszulkę z numerem 23 oraz Dwyane’owi z # 33 to wydaje mi się ,że na zespole nie ciążyłoby tak wiele negatywnych komentarzy. Również kiedy przenieślibyśmy się w czasie o jakieś 20 lat i tę wielką trójkę wrzucilibyśmy na Wschód by rywalizowała z legendarnymi Bykami to większość z nas obdarzyłaby obecnych Heat większym szacunkiem. Zwłaszcza , kiedy poznalibyśmy ich ze strony twardo broniących i nie pękających przed Pistons lub Knicks. Można nie lubić Miami Heat, można nie sympatyzować z LeBronem Jamesem ani ideą kupowania wielkich gwiazd za ogromne pieniądze, ale trzech poprzednich awansów do finału oraz dwóch z rzędu mistrzowskich tytułów ci Heat nie dostali za darmo…

Przypomnę tylko lato 2010, kiedy niekoronowany Król podjął wyzwanie by stworzyć koszykarskie Galacticos – wraz z dwoma kumplami z kadry USA – na Florydzie. By poprowadzić zespół Dwayne’a Wade’a po drugi ich tytuł w historii. Mimo ,że miałem swoich kilka ‘ale’ (brakowało mi strzelca z dobrą trójką, zadaniowca do roli plastra, czy solidnego podkoszowego ; tych wszystkich – Allena, Battiera, Andersena – mają oni dziś) to i tak w swoim dziewiczym sezonie Wielkiej Trójki dotarli oni do NBA Finals. Prawdopodbnie , gdyby nie kapitalna forma Dirka Nowitzkiego i Jasona Terry’ego, wspartych Jasonem Kiddem i Tysonem Chandlerem, to Heat ograliby każdego innego rywala w NBA Finals 2011.

1/ LeBron James czyli najlepszy koszykarz na świecie

Jeśli spojrzymy na LeBrona , dwukrotnego MVP finałów, to musimy przyznać, iż nie ma po stronie Ostróg równie wszechstronnego gracza oraz zawodnika, który w pojedynkę byłby w stanie rozstrzygnąć losy całej serii. Nawet jeśli Kawhi Leonard będzie starał się ograniczać poczynania przeciwnika do minimum w ataku, to nie należy zapominać , iż James doskonale obługuje podaniami partnerów oraz mocno angażuje się w walkę o zbiórki , zmienia pozycje w grze – począwszy od jedynki i również z powodzeniem może zająć się kryciem Parkera… Ponadto może zejść bliżej kosza i próbować grać na pozycji numer 4, również umiejętnie rozciągając grę, podaniami do kolegów. Kiedy trzeba trafi również zza łuku lub zacznie nabierać rywali na kolejne faule. James to najlepszy gracz ligi od czasów Michaela Jordana, goniący wielką legendę Latającego Byka i zmierzający po trzeci z rzędu tytuł Mistrza NBA. Niestety ani Tony Parker, ani Tim Duncan nie są ani tak wszechstronnymi graczami, ani zawodnikami, którzy w jednej kwarcie byliby w stanie rzucić przeciwnikowi 20 pkt (nie mówiąc o Bucks…). Na starcie, trzeba przyznać ,że James jest faworytem do kolejnego MVP Finals oraz pewnym kandydatem do zdobycia upragnionego three-peat. Czy jest ktoś w stanie go zatrzymać i czy Spurs ustawią tak szczelną obronę by zatrzymać Kinga?

2/ Doświadczona i ograna wielka trójka (nie tylko)

Kiedy mówimy Spurs to mamy na uwadze wiek graczy Gregga Popovicha oraz doświadczenie jego kluczowych graczy. Gdy jednak patrzymy na Heat to zapominamy, że dla większości ich graczy obecność w finale staje się codziennością. James (4), Wade (4) , Bosh (3), Haslem (4), Allen (3), Chalmers (3), Battier (2) i Lewis (2) to regularni uczestnicy dotychczasowych NBA Finals, którzy tworzą nowy rodzaj dynastii w NBA (prywatnie nazywam to zlepkiem gwiazd). Oczywiście największa uwaga jest skupiona na tercecie James-Wade-Bosh, bo to w końcu od jego powstania rozpoczął się sen Miami o ligowej potędze, ale dziś można zaryzykować stwierdzenie, że każdy z tych pozostałych Mistrzów ma równie ważny wpływ na grę i wyniki całej organizacji. Tym razem to właśnie Heat występują czwarty raz z rzędu w finale i walczą większą grupą ludzi z doświadczeniem, aniżeli prezentują Spurs. Coś co wydawało nam się oczywiste przy Spurs, staje się zatem realne przy drużynie z Miami. Niestety Duncan, Ginobili i Parker zasłonili walor doświadczenia Heat. Niewykluczone , że dojrzałość Żaru poznamy bardziej w finałowych momentach kolejnego meczu.

3/ Pozycje 2 i 3

LeBron James i Dwyane Wade kontra Kawhi Leonard oraz Danny Green – te match upy wcale nie wyglądają dobrze dla Spurs (nawet mimo pomocy Manu Ginobiliego czy Borisa Diawa). Z jednej strony mamy zaprawionych w bojach Heat gwiazdorów (Wade ma trzy tytuły i cztery występy w finałach, a James dwa tytułu i trzy występy w finałach) podczas gdy dla Greena i Leonarda to ledwie powrót do NBA Finals i szansa na pierwszy wielki tryumf. Obaj Leonard i Green postrzegani są jako topowi defensorzy Popa podczas gdy Flash i Bron od lat plasują się w czołówce najlepiej broniących graczy na swoich pozycjach. Co jeszcze bardziej cechuje obie gwiazdy z starciu z młodymi wilkami to wyższa regularność w statystykach i powtarzalność występów na wysokim poziomie. Najlepszym dowodem na to jest zeszłoroczna rywalizacja , kiedy Green najpierw trafiał 7 trójek w finale, by ostatni mecz zakończyć w bezbarwny sposób. Jak będzie w tym roku?

Jest jednak najważniejsza cecha jaką nieprędko zyskają (a być może nigdy) młodzi gracze Popovicha to umiejętość przejmowania spotkania w ważnych momentach, krytycznych i przy wyniku na styku. Branie losów meczu na swoje barki. LeBron i Wade potrafią to robić i obaj świetnie się czują w takiej roli. Gdzieś zza ich pleców może wysokoczyć CB-1 a jeśli jego będzie mało to do gry włączy się inna dwójka, Ray Allen. Czy Spurs są w stanie zatrzymać ich wszystkich…

4/ Trener – wierny uczeń Pata Riley’a

Erik Spoelstra , mimo pierwszych nienajlepszych relacji z LeBronem Jamesem , już po pierwszej finałowej przygodzie przeciwko Dallas Mavericks zyskał większe uznanie swoich gwiazd. Spo dość długo pracował nad stylem tej ekipy i nie zamierzał zmierzać w stronę filozofii Mike’a Browna by dawać zawsze piłkę w ręce LeBrona Jamesa. Spoelstra od lat hołodował mocnej defensywie czy naciskowi na ofensywne zapędy rywali.
Przy próbach budowania nowych Heat, Erik szukał solidnego defensora i zarazem dystansowego shootera, który pomógłby poprawić przestrzeń w ataku Heat oraz otwierał więcej możliwości izolacji czy zdobywania punktów z dalekiego dystansu (Mario Chalmers). Dodatkowo wprowadził element rywalizacji między Chalmersem a młodszym Norrisem Colem i trzeba powiedzieć , że obu (a może trzem, bo i trenerowi) na dobre to wyszło. Wcześniej wydawało się, że takim sharp shooterem nękających rywali będzie Mike Miller, ale po pierwszej poważnej kontuzji białego skrzydłowego Heat poszli w kierunku dalszych poszukiwań specjalisty dystansowego. O ile Miller spłacił swój dług w NBA Finals, podczas rywalizacji z Thunder (m.in. gubiąc buta) o tyle najlepszym wyborem, za plecami Flasha, okazał się Ray Allen. Ray Ray od słynnego rzutu z G6 poprzednich finałów stał się jednym z głównych ulubionych graczy fanów Heat. Z kolei za plecy LeBrona Spolestra wdrożył niezastąpionego w obronie i przy skrzydłowych – Shane’a Battiera.
Warto powiedzieć, iż tego typu gracza brakowało Heat w meczach z Mavs, a po zakończeniu kariery przez absolwenta Duke władze Heat mają się starać o znanego na Florydzie z wcześniejszych występów – Shawna Mariona. Idąc dalej, to na czwórce, w końcu, odnalazł nam się cichy bohater serii z Pacers – Rashard Lewis. Koniec końców wyrwany z Denver Chris Andersen, który praktycznie wykonuje to co do niego należy (dirty job) i świetnie dowodzi obroną obok innego weterana – Udonisa Haslema.
Być może ktoś zaryzykuje stwierdzenie, że Pat Riley stworzył swojemu byłemu asystentowi idealne do pracy warunki i sprowadził mu materiał, którego nie można było zmarnować. Osobiście cenię Spoelstrę za wplatanie nowych graczy do gry u boku LeBrona i Flasha oraz dbanie o atmosferę w szatni, bowiem w takiej grupie indywidualności chyba trzeba bardziej się znać na psychologii niż koszykówce  Na szczęście dla całej organizacji Spo to potrafi i nie wchodzi gwiazdom w paradę!

5/ Doskonali zadaniowcy, znający swoje miejsce

Takich wojowników jak Chris Andersen oraz Udonis Haslem to Pat Riley zabrałby do Knicks z lat 90’tych. Na pewno znalazłby też w nich miejsce dla Shane’a Battiera . Praktycznie bez trzech ważnych ogniw w systemie gry Erika Spoelstry nie mielibyśmy płynnie funkcjonującej obrony z tzw. ochroną własnej obręczy. Każdy z nich nie tylko realizuje swoje zadania, ale również nie potrzebuje do funkjonowania w zespole tak wielu minut jak Wade, James i Bosh. Granie w cieniu wielkich nazwisk jest im znane od dawna (Haslem pamięta czasy mistrzowskie z 2006 oraz ekipę z Shaquiem i Zo Mourningiem, Andersen miał podobną rolę w Denver a Battier w Houston). Jeśli trzeba komuś z rywali mocno uprzykrzyć życie, poprzez intensywną obronę i przepychanki to z pewnością każdy fan Heat może liczyć na trzy wyżej wymienione nazwiska. Poza Birdmanem to Haslem i Battier potrafią się odnaleźć w ataku i np. Udonis udanie realizuje swoje rzuty z 4/5 metra a Battier nie omieszka ukąsić rywala celną trójką. Prawdziwi role-players z wysokiej półki przy czym dwóch z nich potrafi jeszcze operować w obronie czy ataku przeciwko niższym i wyższym graczom. (Ach, znów ta uniwersalność Heat!).

6/ Strzelcy wyborowi

Ray Allen, znów Shane Battier, a ponadto Rashard Lewis i Chris Bosh. Do nich spokojnie możemy dołożyć Mario Chalmersa i nagle widzimy ,że coach Spo ma swoich szeregach wielu, zdolnych położyć rywala na rywala, strzelców.. . Szerokie granie w ataku, szybkie krążenie piłki z rąk do rąk oraz znajdowanie pozycji w narożnikach boiska to również efekt ich obecności na parkiecie. Kiedy Dwyane Wade lub LeBron James nie mają dnia lub miejsca do gry (poprzez podwajanie rywala) to bez problemów znajdują któregoś z prezentowanych kolegów, którzy nie omieszkają popisać się celną trójką (najlepszy przykład to 18-punktowy występ Lewisa przeciwko Pacers czyli coś co o mały włos nie przewróciło do końca losów serii z Indianą). Oczywiście największe zagrożenie stanowi Ray Ray, dla którego będą to już 4 finały. Allen walczy o trzeci tytuł mistrzowski i postara się znowu nie zawieść. Teraz spróbujcie znaleźć tylu świetnych strzelców u finałowego przeciwnika Miami…

7/ Koszykówka z błyskawicznymi kontrami i maksymalnym wykorzystaniem indywidualnych możliwości graczy

Najprostsza taktyka w dziejach gry? Tak to wygląda. Szybki powrót do obrony, bez większego ataku na deskę rywala (dlatego są oni ostatni w zbiórkach w lidze). Wysoki pressing w obronie, z naciskiem na głównych kreatorów gry przeciwnika. Momentami pułapki zastawiane na połowie boiska. Pomoc w obronie na najwyższym poziomie, mocna komunikacja od wysokich, świetna obrona akcji pick’n’roll lub pick’n’pop oraz mimo wszystko – bez posiadania wybitnego wysokiego gracza – umiejętne zastawienie kosza, w drodze po zbiórkę przy bronionej tablicy. Następnie przejście z obrony do ataku (najszybszym możliwym sposobem -> piłka do LeBrona lub Flasha) i w razie faulu rywala konstruowanie kolejnej (ponowienia) akcji poprzez szukanie izolacji, pick’n’rolla lub pick’n’drive’a. Jeśli coś z tego nie zafunkcjonuje to szukanie wolnego strzelca na dystansie lub bliżej kosza (w zależności który gracz jest przy piłce) by zdążyć przed czasem. Oczywiście wszystko oparte na sporej liczbie podań.

W grze Heat nie ma wielkiej filozofii (aczkolwiek bez pewnych wykonawców ciężko by było wprowadzić podobną taktykę w życie), a cechują ją – indywidualne możliwości gry liderów oraz znakomicie wykorzystany atletyzm. System 5-0 , czyli piątka grająca na obwodzie i praktycznie żaden zawodnik w polu trzech sekund to koszmar dla niektórych zespołów NBA. W taktyce grania niskim składem zawodnicy wykorzystują swoje walory techniczne i predyspozycje naturalne (jak szybkość i siła) a praktycznie po minięciu pierwszego rywala otwiera się możliwość dalszego grania , przy potencjalnych akcjach dwójkowych (jak pick’n’roll) lub ucieczkach za plecy obrońcy (akcje Wade do Jamesa lub James do Wade’a są znakami firmowymi klubu z Florydy) albo szukanie wolnego strzelca.

8/ Brak presji i sporo czasu na przygotowania

Kiedy patrzymy na Heat to widzimy już mocno doświadczony zespół oraz graczy z gamą występów w NBA Finals. Dziś to zespół jeszcze bardziej doświadczony od Spurs oraz nie mający w kościach takich trudów play offs (serie z Mavs czy Thunder w nogach) jakie spotykali ich finałowi rywale. Spurs to monolit z mocnymi indywidualnościami, ale mniejszymi wirtuozami gry , natomiast Heat to zespół z wybitnymi jednostkami (z których niektórzy przyszli do gry tylko i wyłącznie o tytuł) uwielbiającymi publiczność, emocje oraz imponowanie fanom (niektórzy powiedzą popisywanie się).

Autostrada do finału; to coś co spotkało graczy Spoelstry , bowiem Heat przegrali tylko trzy mecze w całej drodze do finałów przy czym Spurs mieli tych przegranych aż 7. Cztery mecze więcej w kościach Spurs, przy kontuzjowanym Tonym Parkerze, to jakby seria mniej na plecy Heat. Na dziś zespół z Florydy nie ma w składzie gracza borykającego się z kontuzją, a szybko kończone serie z Bobcats oraz Nets pozwalały im na długą regenerację. Na dobrą sprawę po czterech meczach z Pacers też już czuliśmy zbliżające się – wielkimi krokami – na Florydę – NBA Finals 2014. Wydaje się, że ani na Jamesie, ani Wadzie, a tym bardziej nie na Boshu nie ciąży jakieś wielkie słowo – zwane presją – przy obronie Mistrzowskiego tytułu. To raczej przeciwnik musi się martwić jak zatrzymać ofensywną, żarową maszynę i co wymyśleć by wyjechać z Texasu ze stanem 2-0. W każdym innym przypadku i jednej wygranej Heat ta seria może się szybko skończyć.

9/ Trzy mecze pod rząd na własnym parkiecie (była przewaga czy klątwa?)

Coś czego nie wykorzystali Spurs przed rokiem i coś czego nie zrobili Heat w NBA Finals 2011 , nie będziemy oglądać w tych finałach. Wygrać trzech spotkań na swoich śmieciach nie potrafili nawet Chicago Bulls w serii z Utah, czyli wówczas kiedy mieliśmy ostatni podobny przypadek – powtórki finałów poprzedniego roku. Tym razem NBA wprowadziło zmiany i będziemy świadkami drabinki 2-2-1-1-1 (dzięki za uwagę). Po dwóch pierwszych spotkaniach Heat zagrają na własnym parkiecie i będą mogli wyrównać losy serii. Kluczowy może się zatem wydawać mecz numer 5 , grany na wyjeździe w San Antonio…Zatem ważne staje się zwycięstwo w pierwszych dwóch meczach.

10/ Three-peat czyli przejście do historii

Pierwsi od czasów Bulls i Lakers? Bardzo , bardzo możliwe, jeśli tylko nie wydarzy się coś nieprzewidzianego jak kontuzja Wade’a. Heat mają ogromną i niepowtarzalną szansę, która może pozwolić na zatrzymanie całej wielkiej trójki na następne lata we florydzkim klimacie. Tak naprawdę potrójne z rzędu mistrzostwo może otworzyć nowe i historyczne szanse i potencjalne przedłużenie dynastii (4-peat?!). Motywacja wydaje się być pod tym względem spora, bowiem i Wade i James zmagali się we wcześniejszych latach z porównaniami do Jordana oraz samych Bulls. Przed nimi wielka szansa.

Zapraszam do komentarzy (dziękuję za poprzednią dyskusję o Spurs, która dodała nieco punktów do dzisiejszego wpisu).
MIŁEGO OGLĄDANIA od czwartkowej nocy:-)