College notebook #11 – March Madness 2016

Marzec, miesiąc akademickiego sezonu. Od turniejów konferencji, aż po największy z tańców. March Madness 2016 rusza już dziś!

Rozkład jazdy:

First four: 15-16 marca
First round: 17-18 marca
Second round: 19-20 marca
Sweet 16: 24-25 marca
Elite 8: 26-27 marca
Final 4: 2 kwietnia
Finał: 4 kwietnia

Pełen „bracket”: tutaj

First four (Dayton, OH):

#11 – drabinka południowa:

Vanderbilt vs Wichita State

#11 – drabinka środkowo-zachodnia

Michigan vs Tulsa

#16 – drabinka zachodnia

Holy Cross vs Southern

#16 – drabinka wschodnia:

Florida Gulf Coast vs Fairleigh Dickinson

Dlaczego warto obserwować tegoroczne First Four? Między innymi dlatego iż Michigan, jak i Wichita State to uczestnicy Final 4 z 2013 roku. Co więcej, Florida Gulf Coast w tym samym roku zawitali do Sweet 16. Zwłaszcza mecz tych drugich jest nie tylko bardzo interesujący, ale i ważny dla drabinki południowej. Oba zespoły mogą odpalić podczas Big Dance i zostać czarnym koniem. Vanderbilt w tym sezonie ograło min. Kentucky, będąc w AP Top 25 na początku sezonu. Prowadzeni przez duet Damian Jones/Wade Baldwin IV są groźni dla każdego – silni, z świetnymi warunkami fizycznymi. Niestety Commodores nie mają żadnego doświadczenia w Big Dance. Z drugiej strony mamy jeden z najlepszych obwodowych duetów w całej NCAA – Ron Baker/Fred VanVleet. Shockers to zespół na który nie chcesz trafić, a zwłaszcza nie chcesz trafić w swoim pierwszym spotkaniu – doświadczony, zorganizowany. Warto również dodać iż Holy Cross przystępuje do Big Dance z ujemnym bilansem (14-19), dostając szansę dzięki sensacyjnej wygranej w turnieju konferencji.

First round:

Drabinka południowa (Louisville, KY):

Co nam oferuje południe?
Przede wszystkim Kansas Jayhawks, narodową jedynkę. Zespół Billa Selfa należy do najlepiej rzucających drużyn w kraju – trafiając 49.4% rzutów oraz 42.6% rzutów zza łuku (2 wynik w kraju). Kręgosłup Jayhawks opiera się na doświadczonych zawodnikach: Perry Ellis, Wayne Selden, Frank Mason.

Oraz zawsze groźną Villanovę, z klasycznie już mocną defensywą. Podobnie jak w Kansas, kręgosłup Wildcats stanowi trójka doświadczonych zawodników, obytych z systemem, z Kevinem Hartem na czele.

Poza nimi mamy także:
– Miami, które mimo ciężkiego terminarza, zagrało naprawdę przyzwoity sezon i wciąż może namieszać ze swoim trio na obwodzie,
– Californię z zbilansowanym atakiem i bardzo silną obroną obręczy,
– Maryland, zespół bardzo groźny w ofensywie,
– Arizonę, z mocnym duetem podkoszowych – Tarczewski/Anderson, bardzo mocną na zbiórce (co może być przydatne na Villanovę, która z kolei jest w ich połówce, a ma lekkie problemy na zbiórce) i mocną w ataku.
Pośród dolnej ósemki warto zwrócić uwagę na Connecticut, mające dwunastą defensywę w kraju, oraz oczywiście na zwycięzcę starcia Vanderbilt/Wichita State. Jeżeli gdzieś upatrywać pierwszych niespodzianek, to właśnie w tych spotkaniach.
Drabinka zachodnia (Philadelphia, PA):

Drabinka obrońcy tytułu – Duke Blue Devils. To nie jest najlepszy sezon w wykonaniu diabłów, ale to wciąż zespół którego nie można skreślić. Duke to jedna z najlepszych ofensyw w kraju, prowadzona przez Graysona Allena i coraz bardziej prawdopodobną jedynkę draftu – Brandona Ingrama. Udało im się uniknąć w swojej połówce Oklahomy, ale wciąż najpewniej czekają ich starcia z efektywnymi ofensywami Baylor i Oregonu, co przy bardzo przeciętnej defensywie Diabłów może być ciężką przeprawą. Co więcej, Duke najpewniej może nie dotrwać do Oklahomy w jednym kawałku, a to z racji żadnego wpływu ławki na grę. Od czasu utraty Amile Jeffersona, Duke sukcesywnie gra większe minuty tylko szóstką zawodników.

Pora na wspomnianą Oklahomę, a raczej – Buddy Hielda. Mowa o drugim strzelcu całej NCAA, o kandydacie do trofeum Naismitha, dla najlepszego zawodnika. Sooners potrafią siać zniszczenie zza łuku, gdyż mają 3 najwyższy procent rzutów za 3 w NCAA.

Na co jeszcze zwrócić uwagę w tej drabince? Na pewno na ewentualne derby Teksasu w drugiej rundzie. O ile awans Texas A&M raczej nie podlega żadnym wątpliwościom, tak spotkanie Texas – Northern Iowa jest bardzo nieprzewidywalne. Warto także zwrócić uwagę na osobę DeAndre Bembry’go z St Joseph.

Najwięcej mówi się o Duke i Oklahomie, o ich ofensywach. Ale w tej drabince jest kilka zespołów broniących na wysokim poziomie (VCU, Yale, Cincinnati, Northern Iowa, Texas A&M), które mogą się dać we znaki wielkim ofensywom.

Drabinka wschodnia (Anaheim, CA):

Górna połówka tej drabinki, jest prawdopodobnie najbardziej interesującą ze wszystkich w pierwszych dwóch rundach. Potencjalne pojedynki rozgrywających, są w stanie doprowadzić do ekstazy fanów akademickich zmagań.

Zaczynając od jedynki – North Carolina Tar Heels. Mają oni jedną z najlepszych ofensyw w kraju, prowadzoną przez doświadczony duet Brice Johnson/Marcus Paige.

Ich rywalem będzie wygrany spotkania USC – Providence, i niemal całe środowisko akademickie (za wyjątkiem USC) liczy na tych drugich. USC ma duże problemy przeciwko wysokim, co przy starciu z duetem Johnson/Meeks z UNC, mogłoby się skończyć dla nich tragicznie. Providence Friars są natomiast prowadzeni przez duet Kris Dunn/Ben Bentil, duet z którym może równać się garstka w NCAA. Ewentualny pojedynek Dunn vs Paige i Bentil vs Justin Jackson, mógłby być ozdobą tegorocznego Big Dance.

Następnie mamy Indianę, z niesamowicie efektywną ofensywą, z drugim OfRtg w całej NCAA. Prowadzoną przez PG Yogi Ferrela.

Rywalem ich najpewniej będzie wielkie Kentucky. Zupełnie odmienione, po ubiegłorocznym umiłowaniu wysokich, dziś prowadzone przez trio PG. Wildcats są dowodzeni przez „małego generała” – Tylera Ulisa. Dopóki Ulis walczy, dopóty Kentucky walczy. To on rzucił 30 punktów w finale turnieju konferencji, to on jest dyrygentem tego zespołu. Drugim ogniwem jest Jamal Murray, najlepiej punktujący zawodnik Kentucky w erze Calipariego. Murray notuje ponad 20 punktów na spotkanie i oddaje prawie 8 rzutów zza łuku na spotkanie (nie będąc wcale strzelcem). Jamal jest zawodnikiem w którego żyłach znajduje się po prostu lód, co udowodnił mając serię 11 spotkań z minimum dwudziestoma punktami. Trzecim jest Isaiah Briscoe, którego rola jest jednak nieporównywalnie mniejsza.

A co czeka w drugiej połówce?
Istna defilada różnorakich taktyk.
Xavier – wysokie tempo gry, pchanie piłki do przodu,
West Virginia – aka „Press Virginia”, czyli bardzo intensywna presja, agresywna defensywa,
Notre Dame – poszanowanie piłki,
Pittsburgh – twarda, siłowa gra.

Zdecydowanie najmocniejsza ze wszystkich drabinek.

Drabinka środkowo-zachodnia (Chicago, IL):

Niespodziewaną jedynką okazała się być Virginia. Cavaliers słyną z potężnej defensywy i tak samo jest w tym przypadku. Mają 3 defensywę w NCAA, nie pozwalając nawet na przekroczenie progu 60 punktów rywalom (59.7 na spotkanie). Mają do tego ofensywę, która potrafi być naprawdę efektywna (14 OfRtg w NCAA), prowadzoną przez Malcolma Brogdona.

Do rozstawienia z jedynką typowano Michigan State Spartans, krajową dwójkę (Virginia jest 4). Spartanie to symbol efektywności. Mimo utraty dwóch czołowych strzelców z minionego sezonu, mają 27 ofensywę, 17 defensywę, 3 OfRtg oraz 17 DefRtg w NCAA. Są oni prowadzeni przez będącego na ostatnim roku Denzela Valentine’a, głównego kandydata do tytułu zawodnika roku. Valentine notuje średnią linijkę 19/7/7, a tym sezonem na dobre zapisał się na kartach historii uniwersytetu. MSU to zespół bardzo doświadczony, z fantastycznym trenerem Tomem Izzo.

W tej drabince mamy także Utah Utes z Jakobem Poetlem, przewidywanym na loterię draftu centrem.
Mamy bliskich sercu polskiego kibica Gonzaga Bulldogs, których już na początku czeka wyzwanie w postaci Seton Hall i ich bardzo mocnej defensywy. I w spotkaniu tym Zags mogą mieć problemy.

Jest także Iowa State, która mimo utraty Freda Hoiberga, dalej szczyci się efektywną grą ofensywną, a do tego ma silnego lidera w osobie Georgesa Nianga.

Na koniec warto wspomnieć o Purdue, które posiada potężny frontcourt. Na zbiórce przegrali tylko dwa razy, a do tego grają naprawdę dobrze po obu stronach parkietu.

Pora rozpocząć wielki taniec!