Zapowiedź sezonu 2016/17: Chicago Bulls

23. czerwca 2016 roku Chicago Bulls byli już po wymianie Derricka Rose’a, pogodzili się z odejściami Pau’a Gasola oraz Joakima Noah i mieli na stole ofertę Minnesoty Timberwolves za Jimmy’ego Butlera. Chcieli jednak za niego zbyt wiele i plan pozyskania Krisa Dunna oraz Zacha LaVine’a spalił na panewce. Zamiast przebudowy, włodarze Chicago Bulls zdecydowali się na działanie doraźne, pozyskując Dwyane’a Wade’a i Rajona Rondo, choć chyba bardziej niż o ich wspólnej grze na parkiecie myśleli wówczas o sprzedaży koszulek czy frekwencji w hali United Center. Pomysł gry tercetu Rondo-Wade-Butler wydaje się dosyć szalony, ale może w tym szaleństwie jest jakaś metoda?

POPRZEDNI SEZON

42-40, 9. miejsce w konferencji

Paweł: Po zmianie trenera na Freda Hoiberga i całkiem udanym początku sezonu (22-12), kibice Chicago mieli nadzieję na kolejne play-offy i być może nawet miejsce w pierwszej czwórce na Wschodzie. Potem wszystko zaczęło się sypać – po kolei kontuzji doznawali Joakim Noah, Nikola Mirotić oraz Jimmy Butler, a forma zespołu zaczynała powoli spadać. Razem z formą atmosfera w szatni robiła się coraz gęstsza, Jimmy Butler krytykował otwarcie swojego trenera, mówiono także o konflikcie pomiędzy nim a Derrickiem Rosem i zaczęto tęsknić za Tomem Thibodeau. Ostatecznie, do play-offów zespołowi z Wietrznego Miasta zabrakło niewiele; podbudowali swój bilans trzema zwycięstwami na koniec sezonu, które nic już nie znaczyły. W systemie trenera Hoiberga, który miał teoretycznie wzmocnić ofensywę Chicago, mieli 23. atak ligi i zaliczyli najgorszy bilans od czasów, kiedy trenował ich Vinny Del Negro.

Woy: Ten eksperyment z góry skazany był na porażkę i nie mógł się powieść. Fred Hoiberg dostał zespół mocno wyeksploatowany , a ponadto bez własnych korekt w składzie. Jeśli ktoś oglądał koszykówkę NCAA spod znaku Hoiberga to doskonale wiedział, iż miał on zbyt ograniczone możliwości ofensywne i zbyt niski potencjał graczy, by skutecznie realizować swoją ideę. Opierać taktykę na słabo rzucających z dystansu Derricku Rose’ie, Jimmym Butlerze (który dalej doznał kontuzji), próbującym trafiać zza łuku Pau Gasolu czy w końcu nie pasującym do pozycji numer trzy – Nikoli Mirotiću…Gra Bulls wyglądała źle , a przy kontuzjach kluczowych zawodników defensywy jak Joakim Noah i Jimmy Butler – nie można było liczyć na wiele. O ile kibice wierzyli do 80. meczu sezonu, że znajdą się w ósemce, o tyle ostatnie spotkania rozgrywek były już o przysłowiową „pietruszkę”…Słaby atak i jeszcze słabsza obrona. Takich bladych wyników nie miał w najgorszych latach swojej pracy – Tom Thibodeau.

OFFSEASON

Odeszli: Pau Gasol (do San Antonio), Derrick Rose, Justin Holiday, Joakim Noah (wszyscy do New York), Mike Dunleavy (do Cleveland), Aaron Brooks (do Indiany), E’Twaun Moore (do New Orleans)

Zostali: Jimmy Butler, Taj Gibson, Nikola Mirotić, Doug McDermott, Tony Snell, Bobby Portis

Przybyli: Rajon Rondo (28mln/2 lata), Dwyane Wade (47mln/2 lata), Isaiah Canaan (2,2mln/2 lata), Robin Lopez, Jerian Grant (wymiana z New York), Denzel Valentine (14. pick draftu), Paul Zipser (48. pick draftu)

Rotacja:

PG: Rajon Rondo, Michael Carter-Williams, Isaiah Canaan
SG: Dwyane Wade, Denzel Valentine, Jerian Grant
SF: Jimmy Butler, Doug McDermott, Paul Zipser
PF: Nikola Mirotić, Taj Gibson
C: Robin Lopez, Bobby Portis

Trener: Fred Hoiberg

ZAPOWIEDŹ

Paweł: Swojego pierwszego sezonu w NBA Fred Hoiberg raczej nie zaliczy do udanych i kolejny będzie dla niego sezonem prawdy. Jeśli nie uda mu się znaleźć sposobu, by Bulls wrócili do play-offów, wówczas należy spodziewać się zmiany szkoleniowca i przebudowy, która poniekąd miała nastąpić już w tym roku. W połowie jej przeprowadzania, władze klubu z Chicago postanowiły jednak zawalczyć o „wyższe” cele już w tym roku i sprowadzili dwóch zawodników, którzy będą podstawą ich gry obwodowej – Rajona Rondo i Dwyane’a Wade’a. Obaj zawodnicy nie należą do młodzieniaszków i obaj podpisali dwuletnie umowy – Wade z opcją zawodnika, Rondo z opcją drużyny. Dodajmy do nich Jimmy’ego Butlera i już wydaje się, że coś z tym obwodem chyba nie gra.

Wszyscy trzej zawodnicy są bowiem najefektywniejsi z piłką w rękach. Rondo jest rozgrywającym bardzo często przetrzymującym piłkę przez większość akcji, a zarówno drużyny Wade’a w Miami jak i Butlera w Chicago grały najlepiej, kiedy to właśnie oni kierowali grą drużyny. Żaden nie jest także spot-up shooterem, przez co może się okazać, że jeden z nich wraz z biegiem sezonu któryś gwałtownie zacznie tracić swoje minuty na rzecz któregoś z młodszych zawodników Bulls – Denzela Valentine’a bądź Douga McDermotta. Nie widziałbym tu drastycznego scenariusza w postaci wymiany któregoś z tercetu Rondo-Wade-Butler w trakcie sezonu, ale szybko może okazać się, że ofensywa Byków w takim ustawieniu przez większość meczu po prostu nie przetrwa. Oprócz Rondo i Wade’a, zarząd Chicago ściągnął także Michaela Cartera-Williamsa, który w swoich pierwszych sezonach pokazał, że jest wszechstronnym zawodnikiem, potrafiącym zarówno rozgrywać, zbierać, jak i bronić, natomiast nie daje tego, czego Bulls szczególnie brakuje – siły ognia z dystansu. Poza nim do Wietrznego Miasta trafił także Isaiah Canaan, mający za sobą całkiem udany sezon w barwach 76ers.

Bulls wzmocnili kadrowo swój back-court, natomiast ponieśli dość ciężkie straty pod koszem. Odeszli wciąż bardzo wartościowy dla drużyny Pau Gasol i męczony przez kontuzje Joakim Noah, a na ich miejsce do Chicago trafia Robin Lopez. Były zawodnik Knicks jest solidnym zbierającym i jest niezłym obrońcą, natomiast nie prezentuje takiej jakości jak Hiszpan i być może będzie wraz z biegiem sezonu oddawał pola Tajowi Gibsonowi bądź nawet młodemu, acz bardzo utalentowanemu Bobby’emu Portisowi. Bulls jak lodu będą bowiem potrzebować strzelców z dystansu, więc nie należy się spodziewać częstych ustawień bez snajpera na pozycji numer „cztery”. Wiadomo, że w pierwszej piątce pewne miejsce ma Nikola Mirotić, natomiast w ustawieniach small-ballowych na tę pozycję trener Hoiberg desygnuje prawdopodobnie Douga McDermotta, który przejmie w ten sposób część minut Mike’a Dunleavy’ego.

Patrząc po prostu na skład drużyny, po Bulls w tym sezonie oczekiwalibyśmy co najmniej wejścia do play-offów, a może nawet pokuszenia się o pierwszą czwórkę. Niestety nazwiska nie grają i Fred Hoiberg stanie przed bardzo trudnym zadaniem poukładania ról w zespole tak, aby wszyscy z zawodników byli zadowoleni, a zespół działał tak jak powinien. Bulls muszą też liczyć na to, że Wade i Rondo zostaną prawdziwymi liderami drużyny w szatni i dzięki ich indywidualnym umiejętnościom uda się wygrać co najmniej tyle meczów co przed rokiem. Biorąc pod uwagę wzmocnioną konkurencję w środku tabeli konferencji wschodniej, będzie to zadanie dość trudne.

Woy: Nadal nie widzę zbyt wiele z koncepcji budowania składu przez Hoiberga. Wygląda wszystko bardziej na mocne chwyty marketingowe (dochody z koszulek z nazwiskami Wade’a i Rondo rosną z każdym dniem) i” chwytanie się przez tonącego brzytwy” niż przemyślane i skonsultowane – ze sztabem szkoleniowym – ruchy. Fred Hoiberg nie ma takiej władzy , jaką posiada w Minnesocie wspominany z nostalgią przez fanów Bulls – Thibs. To dopiero drugi sezon Freda w Illinois , a już walczy o posadę i przy okazji spróbuje on uratować posadę swojemu kumplowi – Garowi Foremanowi. Jak on chce to zrobić tzn. awansować do pierwszej siódemki (by uniknąć Cavs w pierwszej rundzie) ?

Przede wszystkim za wszystko ma być odpowiedzialny Rajon Rondo, wg Wade’a najlepszy PG z jakim kiedykolwiek przyszło grać samemu Flashowi. Wade, który po długich latach nieobecności wraca do rodzinnego miasta, dostaje od swojego nowego trenera nakaz oddawania większej liczby rzutów zza łuku. Dodatkowo Flash tak bardzo chciał mieć swój ulubiony numer trzy na koszulce, że obiecał w zamian – Dougowi McDermottowi – większą liczbę podań na obwód (skąd regularnie ma trafiać Doug). Zostaje jeszcze jedna gwiazda Bulls – lider – Jimmy Butler, który wg źródeł nie odpuszcza Wade’a na krok, ucząc się prawdziwego liderowania od topowej gwiazdy ligi. Jimmy uśmiecha się do reporterów mówiąc, iż stale czyni notatki…Co z nich wyjdzie/wyniesie? Jest jeszcze kwestia gry pod koszem, o ile pewne miejsce na piątce ma sprowadzony w wyniku wymiany z Knicks – Robin Lopez – o tyle na pozycję numer cztery jako starter wchodzi Taj Gibson. Tak naprawdę najlepszy defensor w składzie Hoiberga. Mirotić będzie jokerem z ławki.

Duży eksperyment, kto wie czy nie większy niż angaż przed dwoma laty Paua Gasola (co do którego sprowadzenia byłem mocno przeciwny , nie widząc szans na jakiekolwiek sukcesy z Hiszpanem w roli głównej) ? Tym razem Bulls dodali sobie talentu na obwód, zmienili koncepcję gry przesuwając ciężar na obwód, biorąc jednak graczy, którzy najlepsze lata kariery mają już za sobą…Dodatkowo , zwłaszcza Wade , wnosi do drużyny wysoki kontrakt, 20 mln USD rocznie (2 lata). Pożegnaliśmy Rose’a , Noaha, Dunleavy’ego czyli graczy związanych z Chicago od kilku sezonów, utożsamiających się z drużyną od lat. Graczy, którzy po kontuzjach nie byli już całkiem sobą…na pewno nie w optymalnej formie.  Osobna sprawa, Rondo w żadnej z drużyn, po Celtach , nie budził zaufania, ani nie gwarantował dobrego wyniku…Sporo tych znaków zapytania!

Z młodych twarzy, warto zwrócić uwagę na strzelca, Denzela Valentine’a, który o minuty będzie rywalizował z Dougiem McDermottem. Obaj głodni gry, żądni zdobywania punktów, ale czy starczy dla nich miejsca i piłki, kiedy gdzieś obok nich będą biegać i Wade i Butler? Nadzieję na lepsze jutro możemy znaleźć oglądając grę Bobby’ego Portisa i śmiem twierdzić, że za kilka spotkań to on wraz z Gibsonem będą najlepiej pasować do gry z Rondo, Wadem i Butlerem .  Szybkie przenoszenie gry na pole ataku, odbieranie dograń Rondo oraz dobre powroty do obrony (ani Mirotić , ani Lopez nie gwarantują tego, szukając koncepcji gry Hoiberga).

Puenta, problemy Bulls nie zaczęły się wczoraj i nie skończą jutro. Na pewno Foreman i Hoiberg nie mają recepty na powrót do elity. Po pierwsze może okazać się , że w trakcie sezonu ten skład zaskoczy niedowiarków i pokusi się o 48 zwycięstw, co w końcowym rozrachunku przyniesie play off. Po drugie, równie dobrze, kontuzje Rondo lub Wade’a naruszą koncepcję gry Hoiberga i Foreman będzie szukał nowej posady…Po trzecie w trakcie sezonu może okazać się, że obejrzymy jedną lub dwie wymiany, bowiem sam trener wymusi je na GMie, by najzwyczajniej osiągnąć plan minimum – play off. Jednak czy sternicy Bulls myśleli o planie minimum i 40-kilku zwycięstwach angażując Hoiberga?! Organizacja , która pamięta sześć tytułów mistrzowskich Jordana i spółki takie wyniki rokrocznie osiągała z Tomem Thibodeau. Czy nie lepiej było pozostać w dobrych relacjach z Thibsem i zacząć przebudowę z oddaniem Rose’a w roli głównej? Podsumowując, play off to najlepszy wynik jaki może trafić się Bykom w nadchodzących rozgrywkach. To będzie sukces (Foremana , Hoiberga i tego składu; ale nie dla fanów Bulls).

Typ Pawła: 36-46, 9. miejsce w konferencji
Typ Dominika: 40-42, 10. miejsce w konferencji