Ruletka Jazz

Kilka ładnych lat minęło od kiedy Utah Jazz traktowani byli z należytym szacunkiem przez towarzystwo NBA. W ostatnim czasie byli raczej mało popularnym wujkiem na weselu, z którym nie mamy kontaktu na co dzień, no ale skoro jesteśmy rodziną to wysyłamy zaproszenie, poza tym jak mieliśmy 4 lata to przywiózł nam pyszną czekoladę i choć pamiętamy to przez mgłę, to jednak to wspomnienie jest na tyle silne, że nie zapomnieliśmy jego imienia.

Wujek ten jednak lubił grać w kasynie. Black Jack, Ruletka, Poker, pełen zestaw. Lubił patrzeć jak kuleczka kręci się wokół tarczy i czekać aż bezwładnie opadnie na pole z numerem 7. Grywał na niskich stawkach, więc nawet jak udało mu się trafić to prędzej starczało na taksówkę i wino w domu niż na koks, dziwki i Hennessy w hotelach. No ale…

Lata doświadczenia wyrobiły w nim wprawę. Umiał przewidywać. Poznał krupierów także po pracy, po pracy natomiast wciąż liczył, znał każdy układ, polepszył pamięć, umiał zapamiętać każdą kartę z talii, która pojawiła się na stole podczas Black Jacka. Dzień w dzień usprawniał system. Kiedy…

Nadszedł dzień kumulacji. Kasyno pękało w szwach. Masa napalonych mężczyzn i kobiet zapełniła wszystkie stoły do ruletki licząc, że to właśnie im przypadnie Durant cieszyć się z wygranej. Wujek był inny, jedyne na co się napalał to krupierki, a do kasyna wchodził ze spokojem ducha. Zostawił bogatszym walkę o Duranta, napalonym głupcom bijatyki o Mozgovów czy innych Salomonów Hilli i Tylerów Johnsonów, a sam skupił się na tym co go interesowało najbardziej. Czuł, że jego wielka chwila nadchodzi, że w końcu przerzuci się z Golfa IV do Porsche, że kobiety które nie chciały go znać zaczną pchać się w jego ramiona, a mężczyźni którzy go nie zauważali pierwsi się witać. Nie pomylił się.

Letnie ruchy

Jazz trafili w 10 z letnimi transferami. Oddali jakiegoś noname’a i prawdopodobnie w niedługim czasie gwiazdę PLK za George’a Hilla, który z miejsca stał się ich najważniejszym graczem , co po latach płaczu za rozgrywającym wśród jazzowej braci, było jak wylosowanie spermy Lebrona podczas loterii invitro.

Przyjście Joe Johnsona było równie spektakularne jak na dotychczasowe ruchy Jazz na rynku wolnych agentów, co niespodziewane. W zasadzie nikt nie był pewny czy JJ okaże się wzmocnieniem a nie gościem, który postanowi napchać konto kilkoma milionami na zakończenie bujnej kariery. Szczęśliwie dla Jazz okazało się, że Johnson to nie tylko multimilioner, który przyszedł odrywać kupony od sławy, a gość, który chce udowodnić całej lidze, że za wcześnie go skreślono.

Boris Diaw póki co jest niewypałem, ale ponoć od początku sezonu zmaga się z kontuzją stopy. Kasjerzy w Burger Kingu twierdzą, że to tylko zasłona dymna, a prawdziwą genezą słabszej formy Francuza są Whoopery, ale dajmy chłopu jeszcze czas, może się ogarnie.

Te 3 transfery dały Jazz o wiele więcej niż można było spodziewać się po samych nazwiskach.

O Hillu już wspomniałem, ale jedno zdanie na jego temat to o wiele za mało. George, czego chyba nikt zdrowo myślący nie neguje, jest w ścisłym topie najlepszych obrońców na pozycjach 1-2. Do tego, o czym wielu już zapomniało, potrafi bardzo mądrze prowadzić grę zespołu, piłka go nie parzy, nie ładuje się też w niepotrzebne dryblingi, popełnia bardzo mało strat i myśli szybciej niż większość graczy na jego pozycji, w końcu przeszedł szkołę Spurs.

„Skilla Killa Hilla” w Pacers był w cieniu Paula George’a, który zbyt lubił prowadzić grę i nowy PG Jazz nie mógł w pełni rozwinąć wachlarza swoich umiejętności. W Jazz gra zespołu w większej mierze oparta jest na skillsach Hilla, co  przynosi obustronne korzyści. Gra Jazz jest płynna, strong>Hayward nie musi ciągle kozłować, a Hill poza tym że został graczem tygodnia jest na doskonałej drodze do rozpoczęcia negocjacji nowego kontraktu z 2 z przodu.

O Joe Johnsona od początku były obawy. Czy nie jest za stary, czy nie jest za ciężki, czy nie jest zbyt bogaty i czarny żeby ubierać trykot Jazz. Na pierwsze trzy pytania trzeba odpowiedzieć negująco, w sprawie czwartego wciąż czekam na oświadczenie mormońskiego KKK. W dobie absurdalnych kontraktów podpisywanych przez rzemieślników, 11 mln za sezon dla gwiazdy- starej, ale jednak gwiazdy- pokroju Johnsona to uśmiech losu dla Jazz, 6 w totka czy wata cukrowa w wesołym miasteczku.

50% z gry, 54% za 3!! 100% z linii rzutów wolnych i tylko 1 strata na mecz. Do tego kapitalna gra w obronie, możliwość krycia wszystkich na pozycjach od 2-4, oraz spokój i doświadczenie, które wnosi do gry Jazz. Tak, Joe Johnson jest na początku tego sezonu jest świetny.

Joe Johnson daje Jazz jeszcze więcej, daje komfort na rozegraniu. Jedną z głównych bolączek Jazz w poprzednich latach był brak zmiennika dla Haywarda. Sarenka prowadził grę z musu robiąc to raz lepiej raz gorzej, jednak zawsze jego odpoczynek na ławce wiązał się z niemocą Jazz w ataku. Obecnie JJ zmieniający Gordona zapewnia ciągłość ofensywie Jazz, stąd nie powinny już się zdarzać 5-6 minutowe zastoje Nutek bez celnego rzutu.

Stara gwardia ma się dobrze

Gordon Hayward zaczął ten sezon w garniturze. Wciąż z twarzy przypomina Ashtona Kutchera, ale nabrał takiej muskulatury, że nawet Lebronowi nie będzie łatwo go przepchnąć. Hayward ze swoimi umiejętnościami na koźle a jednocześnie z ciałem, którego mógłby mu pozazdrościć Draymond Green, jest obecnie za silny dla wszystkich graczy z pozycji 2-3 poza Leonardem, Jamesem,Georgem i Durantem, w lidze. Jeśli nauczy się obsługiwać w pełni tym ciałem i ustabilizuje rzut, to w końcu zagra w ASG.

Rodney Hood to największy steal draftu 2014. Rodney nie jest już tylko chłopcem z potencjałem, on stał się potencjalną supergwiazdą. 48%FG, 47% za 3, 2,5 celnej trójki na mecz, świetna gra w defensywie, siema Klayu Thompsonie, popraw swoje oprogramowanie, bo zaraz będziesz komputerem numer 2 na rynku.

Rzut czysty jak woda na Malediwach z jego wzrostem i szybkością to śmiertelna kombinacja dla wszystkich defensyw ligi. Rodney bywał świetny już w zeszłym roku, ale w tym dodał do repertuaru regularność.

Derrick Favors– na razie ciężko napisać coś dobrego o Favie, jest zbyt wolny i mało dynamiczny. Jednak, kontuzje z którymi boryka się od zeszłego sezonu mocno stopują jego ekspansję pod koszem rywali.  Derrick ma kilka zalet dla których warto go trzymać w zespole; radzi sobie jako center, ma przyzwoity mid-range, jest doskonałym obrońcą na 4 i tworzy fantastyczny duet defensywny gdy przebywa na parkiecie z Gobertem. Dołóżmy do tego seksowny kontrakt i mamy gracza, którego nie warto się pozbywać. Z drugiej strony Favors, choć jest silny jak tur, z każdym sezonem podupada na zdrowiu. Nie chcę krakać, ale niejeden Andrew Bynum grał w tej lidze.

Jego nazwisko padło już tu kilkukrotnie, ale zostawiłem go na koniec, bo jest tego wart. Creme de la Creme Jazzowej ekipy. Rudy Gobert.

Gdyby ktoś powiedział mi 3 lata temu, że ta francuska tyczka stanie się w przeciągu 3 sezonów jednym z najlepszych centrów ligi to bym go odesłał do psychiatryka, albo poprosił o numer do dilera. O graczach jak Gobert nie mówi się za wiele i zbyt często. Są zbyt mało efektowni dla Januszów, zbyt mało widowiskowi dla chłopców w bandanach i niewystarczająco czarni dla raperów.

Koszykarze tacy jak Gobert nigdy nie będą stawiani w jednym rzędzie z graczami jak A. Davis, D.Cousins czy nawet Towns, jednak na pytanie czy wymieniłbym go na któregokolwiek z nich muszę odpowiedzieć szczerze- NIE.

Gobert idealnie pasuje do Jazz w takim składzie w jakim obecnie występują. Ideał obrońcy– sorry The Andrzej, ale Rudy cię nakrywa czapką. Nie potrzebuje piłki by zdobywać punkty (sorry Cousins, sorry KAT, w Jazz albo wasze statystyki byłyby o połowę gorsze albo Utah wygrywałaby dwa razy rzadziej).

Sprawia, że drużyna jest lepsza (Anthony, uwielbiam cię chłopaku, ale liderem jesteś tylko w rubrykach na papierze, a nie na boisku).

Tak Rudy, rozkochałeś w sobie całe Salt Lake City. Jesteś warty każdego $ którego zarobisz w najbliższych latach. Jesteś gość.

Dlaczego Jazz zdobędą mistrzostwo?

Hurraoptymizm czy realne pytanie?

Skład Jazz jest pozbawiony słabych punktów w obronie. Piątka Hill-Hood-Hayward-Favors-Gobert to prawdopodobnie najsilniejsze defensywnie ustawienie w obecnej NBA. Już rok temu, kiedy Hood był słabszy niż obecnie, a Hilla nie było w ogóle (pozdro Shelvin Mack) Jazz byli 8 obroną ligi, jak wysoko skończą ten sezon?

Ławka Jazz wygląda co najmniej przyzwoicie. Joe Johnson prowadzący grę z ławki może być broniącą odpowiedzią na Jamala Crawforda. Exum jest w stanine zastopować każdego rozgrywającego przeciwnika. Lyles rozciąga grę jak tylko można, a do tego grozi rzutem za 3 i zdecydowanie polepszył się w obronie zespołowej. Diaw wnosi doświadczenie i musi przyjść dzień w którym się obudzi. A jest jeszcze Joe Ingles, który wnosi ten pierwiastek nieprzewidywalności.

Jazz są za silni. W erze small-ballu starterzy Jazz są zbyt wyrośnięci dla większości zespołów. Zarówno Hill, Hood, Hayward, Favors jak i Gobert są za duzi dla swoich bezpośrednich rywali. Mimo tych gabarytów, nie są wcale wolniejsi na nogach, za to są groźniejsi w ataku. Hood ma taką windę, że żadna dwójka ligi poza Klayem nie jest w stanie go zatrzymać. Gobert robił sobie żarty w meczu z Knicksami mając pachę na wysokości czubka głowy Porzingisa gdy pakował nad nim piłkę. Widzieliście jak wyglądał hypowany Embiid prz Gobercie? Jak dziecko we mgle. Która niewyrośnięta czwórka jest w stanie przepchnąć Favorsa? Hill póki co przegrał tylko 1 bezpośredni match-up na inaugurację, z Lillardem, nawet w przegranym spotkaniu ze Spurs nie był gorszy od Paula.

Jazz mają kim grać ostatnie akcje. Powtarzającym się problemem Jazz ostatnich lat były końcówki. Wiele z nich zostało przegranych na własne życzenie, przez brak pomysłu na rozegranie ostatnich akcji. Problem w równej mierze tkwił w Quinie Snyderze, jak i w graczach Jazz. Poza Gordonem Haywardem nie było żadnego gracza, który byłby w stanie oddać decydujący rzut. Schemat ostatnich akcji Jazz wyglądał następująco. Na 15 sekund przed końcem piłka do Sarenki, ten kozłuje aż na zegarze będzie 1,5sekundy  i oddaje rzut. Celny, niecelny. Bez różnicy. Bez pomysłu.

Teraz Jazz mają Haywarda, Joe Johnsona, George’a Hilla którzy mogą grać na koźle i Rodneya Hooda, który tylko czeka na podanie. Ile zespołów ma takie możliwości?

Trójki Bejbe. Tak, lata 90’ odeszły dawno w niepamięć i teraz rzuty zza łuku nie są już tylko miłym dodatkiem do przepychanek w pomalowanym, ale bronią na bazie której wiele zespołów buduje swoją ofensywę. Nie inaczej jest z Jazz. Plus dla Utah jest taki, że obecnie ma w składzie co najmniej 7 graczy, którzy nie mają problemu z trafianiem za 3. Hill, Hood, Johnson, Hayward, Lyles, Ingles, Exum. Każdy z nich potrafi ukąsić z dystansu i co ważniejsze nie są to gracze jednowymiarowi jak Kyle Korver (poza Inglesem) ale każdy z nich potrafi o wiele więcej niż rzut z czystej pozycji. Który zespół poza Warriors dysponuje tyloma armatami?

…

Wujek po ostatniej wizycie w kasynie stał się bardziej lubianym w rodzinie i chętniej zapraszanym na wszelkie uroczystości, ale wiecie jak to w kasynie. Nierozważny ruch, brak uwagi, czy zbyt wielka pewność siebie może zakończyć się natychmiastowym bankructwem. Nie inaczej jest w przypadku Jazz, bo choć ostatnie lato okazało się niemal perfekcyjnie rozegrane przez zarząd, to wystarczy jedna przypadkowa kontuzja np. Goberta lub Hilla, a ta starannie budowana defensywna forteca rozleci się na kilka części.

W NBA jak w kasynie, czasem warto ryzykować, ale wygrywa tylko ten który gra z głową do końca, nigdy nie traci czujności i któremu sprzyja szczęście, bez choćby jednej z tych rzeczy nigdy nie osiągnie się zwycięstwo, choćby nie wiem jak dobrze wyglądało się na papierze.