Podsumowania sezonu 2016/17: Cleveland Cavaliers

Broniący tytułu mistrzowie NBA przystępowali do sezonu w nieco gorszym składzie niż w poprzednich rozgrywkach, ale i tak byli zdecydowanym faworytem do ponownego stawienia się w Finałach NBA. Tym razem fantastycznie zaczęli sezon (13-2), jednak w dalszej części rozgrywek pojawiać zaczęły się kontuzje (długa absencja J.R.’a Smitha i miesięczna przerwa Kevina Love’a) oraz coroczne medialne zamieszania, które tym razem polegały głównie na publicznych narzekaniach LeBrona Jamesa na brak poprawy składu drużyny. By zaspokoić potrzeby zgłaszane przez swojego gwiazdora, Cavs pozyskali Kyle’a Korvera, Derona Williamsa oraz Andrew Boguta (jego kariera w drużynie zakończyła się już w pierwszej minucie na parkiecie), ale nawet to w połączeniu z powrotami po kontuzjach Smitha i Love’a nie uchroniło Cleveland od coraz gorszej formy. Po All-Star Game mieli jedną z najgorszych defensyw w lidze i stracili rozstawienie z numerem „jeden” przed play-offami, ale okazało się to mało ważne, bowiem przez fazę posezonowej w konferencji wschodniej Kawalerzyści ponownie przeszli jak burza (12-1). W Finałach uznali jednak wyższość lepszego rywala, przegrywając z Golden State Warriors w pięciu meczach.

Mój typ przed sezonem: 63-19, 1. miejsce w konferencji
Sezon 2016/17: 51-31, 2. miejsce w konferencji

Playoffy: 4-0 z Indianą Pacers, 4-0 z Toronto Raptors, 4-1 z Boston Celtics, 1-4 z Golden State Warriors

---

Świetny początek

Przed początkiem rozgrywek Cleveland Cavaliers byli świadomi, jak trudniejsze wyzwanie będzie ich czekało za kilka miesięcy, ale nie zlekceważyli też rywali i tym razem świetnie weszli w rozgrywki. Wygrali 13 z pierwszych 15 spotkań, chwilę później zaliczyli kolejną świetną passę (tym razem 10 zwycięstw w 11 kolejnych meczach), zakończoną imponującą wygraną nad Golden State Warriors w święta Bożego Narodzenia. Szczególnie dobrze wyglądała wówczas Wielka Trójka – z tria James-Irving-Love każdy z nich zdobywał ponad 20 punktów na mecz – a wsparcie dawali także tacy gracze jak Tristan Thompson czy Channing Frye. Prowadzona przez LeBrona ofensywa była czwartą najlepszą w lidze (za Warriors, Raptors i Rockets), a Cavs spokojnie razem z Toronto spokojnie przewodzili w tabeli konferencji wschodniej.

Kontuzja Smitha, transfer Korvera

Po wspomnianej wygranej z Warriors zaczął się jednak regres formy Cavs i jedną z przyczyn była niewątpliwie kontuzja J.R.’a Smitha (złamał kciuk w prawej dłoni), która wymusiła spore zmiany w rotacji drużyny (w pierwszej piątce zastępował go głównie Iman Shumpert). Management Cleveland szybko zareagował na uraz jednego ze swoich najlepszych strzelców (Smith do gry wrócił dopiero na początku marca), sprowadzając w drodze wymiany z Atlanty Hawks Kyle’a Korvera, który wręcz idealnie pasował do systemu gry Cavs, w którym dobry spacing jest jednym z głównych założeń. Pomimo transferu 36-letniego super-strzelca, gra Cavs wcale nie uległa znaczącej poprawie i spisywali się – jak na siebie – dość przeciętnie, mając spore problemy szczególnie po bronionej stronie parkietu – pomiędzy Christmas Day a All-Star Game mieli 22. obronę ligi, tracąc 109 punktów na 100 posiadań. Drużyna miała też ogromne kłopoty z kreowaniem gry w ataku, gdy na ławkę rezerwowych siadał LeBron James.

Uraz Love’a, angaż Williamsa, fatalna końcówka

Tuż przed All-Star Weekend Cavaliers otrzymali dodatkowy cios, bowiem operację kolana przeszedł Kevin Love, przez co do połowy marca grali bez dwóch graczy swojej regularnej pierwszej piątki. Na braki kadrowe narzekał publicznie także LeBron i w końcu dopiął swego: zespół zatrudnił zwolnionego z Dallas Mavericks Derona Williamsa, czym zapełnili miejsce rezerwowego rozgrywającego. Cavs próbowali także dodać do składu dodatkowego obrońcę obręczy, ale Andrew Bogut doznał kontuzji w pierwszej minucie swojego debiutu w koszulce Cleveland, a Larry Sanders szybko został odesłany do D-League, a pod koniec rozgrywek – zwolniony. Zespół nie radził sobie bez Love’a i Smitha, a po ich powrotach potrzebował czasu na ponownie zgranie się i ostatecznie stracił pierwsze miejsce na Wschodzie na rzecz Boston Celtics, notując po meczu gwiazd bardzo słaby bilans 12-15. Ich defensywa była w tym czasie drugą najgorszą w lidze (lepsza tylko od „obrony” Los Angeles Lakers), a LeBron James i Kyrie Irving nie dostawali zbyt dużego wsparcia od swoich kolegów.

Nie tym razem, Bron

Pomimo wzlotów i upadków Cavs w trakcie sezonu, jedna rzecz wydawała się nie do podważenia – LeBron James jest wciąż najlepszym zawodnikiem w lidze. W wieku 32 lat, James był ligowym liderem w liczbie minut na mecz (37.8) i wydawało się, że już po raz któryś w swojej karierze zalicza swój prime. Średnie na poziomie 26.3 punktu (na skuteczności 54.8% z gry i 36.3% za trzy punkty), 8.7 asysty (career-high) i 8.6 zbiórki (także career-high) wyglądały podobnie jak te, które zaliczał w czasie swojej gry w Miami Heat, a jego wpływ na grę drużyny był wręcz kluczowy – bez niego Net Rating drużyny obniżał się aż o 16.2 punktu na 100 posiadań, a atak Cavaliers praktycznie nie istniał, gdy ich lider siadał na ławkę rezerwowych. Pomimo fatalnej formy z linii rzutów wolnych (67.4%) oraz coraz gorszej defensywie, James był cały sezon w pierwszej piątce kandydatów do nagrody MVP, a w playoffach pokazał, dlaczego wszyscy żyjemy aktualnie w erze LeBrona Jamesa. 32.8 punktu, 9.1 zbiórki, 7.8 asysty, 1.9 przechwytu, 56.5% z gry, 41.1% za trzy – to wszystko przekładało się na zwycięstwa zespołu… aż do Finałów NBA, w których James wreszcie zaczął okazywać oznaki zmęczenia (w całym sezonie rozegrał 3578 minut w 92 meczach).

Playoffs

Teoretycznie playoffy Cavaliers rozpoczęli wtedy co reszta ligi, ale tak naprawdę pierwsze trzy rundy były dla nich swoistym przetarciem przed finałowym starciem z Golden State Warriors. Pomimo kilku problemów (nietrafiony game-winner C.J.’a Milesa, prawie 30-punktowa strata w Game 3), w czterech meczach pokonali Indianę Pacers, a w rewanżu za finały konferencji sprzed roku w takim samym wymiarze poradzili sobie z Toronto Raptors, grającymi przez większość serii bez kontuzjowanego Kyle’a Lowry’ego. Swoją dominację na Wschodzie potwierdzili także w starciu z Boston Celtics, gdzie pomimo braku przewagi parkietu i krótkiego przeziębienia LeBrona Jamesa (przez które przegrali jeden mecz), nie mieli praktycznie żadnych problemów z pokonaniem w pięciu meczach osłabionych o uraz Isaiaha Thomasa Celtów. Pierwsze dwa mecze Finałów zweryfikowały jednak ich pozycję wobec Golden State Warriors, a w Game 3 pomimo prowadzenia fatalnie rozegrali końcówkę i stanęli przed zadaniem wyjścia z 0-3. Mecz numer cztery był jednym z największych popisów ofensywnych jednej drużyny w historii playoffów (49 punktów w pierwszej kwarcie, 86 w pierwszej połowie), ale coś takiego nie powtórzyło się w Game 5 i to Warriors cieszyli się z odzyskania mistrzostwa NBA.

Offseason

Kontrakty gwarantowane: LeBron James, Kevin Love, Kyrie Irving, Tristan Thompson, J.R. Smith, Iman Shumpert, Channing Frye, Richard Jefferson

Kontrakty niegwarantowane: Kay Felder, Edy Tavares

Wolni agenci: Kyle Korver, James Jones, Deron Williams, Derrick Williams, Dahntay Jones

Przewidywany cap space: brak (uwzględniając cap-hold Korvera, brak możliwości zrobienia miejsca w salary, nawet przy rezygnacji z Korvera i wszystkich niegwarantowanych kontraktów)

Picki w drafcie: brak

Cavaliers będą – dzięki jego prawom Birda – podpisać tego lata nową umowę z Kylem Korverem, pytanie tylko czy on będzie chciał zostać w Cleveland oraz jak bardzo organizacji zależy na jego posiadaniu. Poza tym, Kawalerzyści do pozyskania wolnych agentów będą mogli wykorzystać tylko minimalne umowy oraz Mid-Level Exception (mniejszy niż innych drużyn, ze względu na fakt, że płacą podatek od luksusu). Poza Korverem będą musieli postarać się o 1-2 członków rotacji i jednym z nich będzie musiał być następca Derona Williamsa (jeśli ten nie zgodzi się na minimalną umowę) na pozycji rezerwowego rozgrywającego, a drugim powinien być skrzydłowy, który także wzmocni nieco ławkę rezerwowych.