CRUNCH TIME: Postrach faworytów, czyli co kryje fenomen Grizzllies

Mamy za sobą pierwszy tydzień nowego sezonu. Tak sobie ostatnio patrzyłem na na bilanse poszczególnych ekip i moją uwagę zwrócił wynik jakim legitymują się obecnie gracze z Memphis. Trzy wygrane w trzech meczach, w tym wiktorie nad faworyzowanymi Rockets i Warriors. Moja ciekawość nie pozwoliła mi przejść obojętnie wokół tego tematu.

Dobra, więc pytanie podstawowe jest takie? Czemu Miśki wyglądają tak dobrze? Nie jest to raczej przypadek, bo przypadkowo 3 wygrane z rzędu to sygnał tendencji wzrostowej w formie ekipa Fizdale’a.

Moja teoria jest prosta. Otóż Memphis od pewnego czasu jest drużyną tak nieprzewidywalną, a jednocześnie złośliwą, że chyba zdziwiony być nie powinienem.

Przed sezonem patrze na ruchy kadrowe i widzę: odszedł Randolph, odszedł Allen, nie widzę ciekawych nowych twarzy prócz rekonwalescenta Evansa i chimerycznego MacLemore’a. Mówię więc sobie, że na napakowanym all starami jak kabanos zachodzie, drużyna Grizzlies raczej do PO nie wejdzie.

Memphis przypomina mi trochę takiego karalucha. Nieraz depczecie go nogą, walicie kapciem, gazetą, a to bydle się podnosi i idzie dalej. Wzywacie gościa od robali, ten pryska go swoimi specyfikami, a karaluch się dalej otrząsa i lezie w swoim kierunku. Tak jest właśnie z tą ekipą.

Pamięta ktoś, że kiedyś pierwsze skrzypce grał tu O.J Mayo czy Rudy Gay? Teraz to zespół Mike Conleya, którego z perspektywy całej NBA ciężko wielu ekspertom nazwać gwiazdą. Czas mija, uznane nazwiska odchodzą, a oni nadal są w top 8 zachodu.

Widziałem mecz z GSW, dziś oglądałem skrót z Houston i bardzo pozytywnie zaskoczyli mnie dwaj gracze: Jarell Martin oraz James Ennis. Bardzo dynamiczni gracze, którzy doskonale odnajdują się w tym Grit N Grind. Waleczni, bezkompromisowi, z wolą walki. Tacy typowi role players gotowi zostawiać zdrowie na boisku.

Ogólnie Memphis to zbiór większej ilości takich anonimowych ananasów, które mają ciekawe perspektyw przed sobą. Nawet oglądając mecz z GSW przyszło mi do głowy skojarzenie z Jonathonem Simmonsem, który nagle wyskoczył jak Filip z konopi w Spurs. (chociaż konopie bardziej pasują ostatnio do ex gracza Grizz – Z-Bo). Grizzlies na obecnym etapie to wylęgarnia takich Simmonsów, którzy są siłą tego zespołu. Dwójka Gasol – Conley (obaj po 30tce), do tego MacLemore, Evans, Parson i reszta tych zadaniowców. Fajna kombinacja, która akurat do mnie przemawia. Z naciskiem na słowo „zadaniowcy”

Można powiedzieć, że w Memphis mają swój styl, mają wizję i na przekór wszystkim robią swoje i to z sukcesami. Nie ma tu takiego bałaganu jak w Sixers, Cavs, Knicks czy obecnie w Phoenix. Jest jasno obrana droga od paru lat, która krzyżuje plany innym ekipom.

Na koniec mały kamyczek do tego ogródka, a mianowicie wspomniany Chandler Parsons. Chłopak ze sporym potencjałem, po poważnej kontuzji i chyba z nie do końca z osobowością pasującą do stylu Niedźwiadków. O ile rozumiem, że chcieli pozyskać dynamicznego gracza z dobrym rzutem za trzy, to kompletnie nie rozumiem, czemu zdecydowano się akurat na niego. Nie mam na myśli jego charakterystyki sportowej, ale to co siedzi mu w głowie.

Otóż z Houston odchodził skłócony z kibicami, w Mavs też zostawił po sobie niesmak (sam Mark Cuban zarzucał mu niesportowy tryb życia). W pierwszym meczu sezonu z Pelicans został on wygwizdany przez własnych kibiców. Dlaczego? No cóż… zerknijcie sobie na jego zarobki i statystyki ( dla leniwych są TUTAJ )

Ostatnio spotkałem się ze stwierdzeniem, że Parsons powinien być tam gdzie jego serce, a ono definitywnie nie znajduje się w Memphis. Z jednej strony szkoda mi tego gracza, bo potencjał ma (lub miał) ogromny. Dziś powinien być w zupełnie innym miejscu niż jest obecnie. Mógłbym napisać, że ma pecha, bo kontuzja kolana i tak dalej. Prawda jest jednak taka, że od pewnego czasu sam Chandler chyba lekko zatracił kontakt z rzeczywistością…Memphis to jednak dobre miejsce do schłodzenia głowy i odpokutowania starych win. Zapytajcie Zacha Randolpha :)