Rekordy Riley’a i Olajuwona.
22 czerwca w historii NBA kojarzy się z trzema osobami. Pierwszą z nich jest Mistrz NBA z Rockets, Clyde Drexler – tego dnia się urodził słynny Szybowiec. 22.06.1987 Chicago Bulls pozyskali również swojego słynnego skrzydłowego Scottiego Pippena. Pip trafił do Bulls z Supersonics wskutek wymiany za środkowego z Haiti, Oldena Polynice’a. Najwięcej z nas może jednak tę datę kojarzyć z pierwszym tytułem mistrzowskim Hakeema Olajuwona, Roberta Horry’ego, Sama Cassella czy Rudy’ego Tomjanovicha. To o nich właśnie dziś będzie.
Po meczu numer 6 i słynnym bloku na Johnie Starksie w końcowych fragmentach spotkania, atuty jak przewaga psychologiczna oraz własny parkiet przeszły na stronę Teksańczyków. Rudy Tomjanovich musiał raz jeszcze zmobilizować swoich podopiecznych do walki mocnej i fizycznej z gladiatorami Knicks. Olajuwon, Horry, Thorpe czy Maxwell znów z zaciśniętymi zębami podjęli wyzwanie przeciwko Oakley’owi, Ewingowi, Masonowi czy Starksowi. Ten ostatni czyli obrońca Knicks miał wiele do udowodnienia..
Niestety J.S.#3 został najbardziej przegraną postacią tej serii, trafiając w tym spotkaniu tylko 2 z 18 prób. Wcale nie lepszy był jego partner, ex gracz Dallas, Derek Harper, który to aż 17 razy próbował trafiać zza linii 7.24m. Nawet fantastyczna dyspozycja w obronie Patricka Ewinga nie była w stanie zatrzymać Marzenia.
King Kong z Nowego Jorku notował świetnie statystyki zbiórek. Każde spotkanie tej serii czyli 7 razy lepiej od Olajuwona, należało do Ewinga. Gracz Knicks za każdym razem zbierał więcej piłek (87-64) niż jego vis-a-vie. Ewing również w tej serii pobił rekordy finałów legendarnego Elgina Baylora, w ilości bloków. Aż 30 czap podczas całej serii rozdał Teksańczykom center N.Y. W spotkaniu numer 5 zablokował on rywali aż 8 razy i ustanowił on rekord NBA w pojedynczym meczu finałów (w 2009 roku pobił go Dwight Howard – 9).
Po bardzo wyrównanym spotkaniu (90-84) zwyciężyli gospodarze, a głównym aktorem okazał się Hakeem Olajuwon. Nigeryjski center zasłużył na swój trzeci honor i tytuł MVP Finałów, przy średniej 26.9 ppg. Wcześniej na starcie play offs, zebrał on laury za Najbardziej Wartościowego Gracza sezonu regularnego oraz Najlepszego Obrońcę 1994 roku. Był to pierwszy osiąg tego typu i 3 nagrody dla jednego gracza w całej historii ligi.
Knicks rozegrali rekordową liczbę spotkań w dogrywkach (pierwsza runda systemem best-of-five) – 25. Ten rekord w ilości spotkań (pierwsza seria systemem best-of-seven) pobili w 2008 Celtics, Doca Riversa. Pat Riley musiał czekać kolejnych 12 lat by stać się już nie pierwszym, a drugim trenerem NBA z dwoma tytułami z różnymi klubami (Lakers i Heat). Tym pierwszym został Phil Jackson. Riley zgarnął inny – niechlubny – wynik. Był pierwszym, który przegrał z dwiema różnymi ekipami, mecz numer 7 w NBA Finals..
Rockets zdobyli pierwszy tytuł dla Houston od futbolowego mistrzostwa Oilers z 1961 roku. Robert Horry i Sam Cassell wrócili by powiększyć swoją kolekcję pierścieni już za 12 miesięcy.
Kiedy najlepszy center lat 90’tych sięgał po tytuł to wówczas odbywały się piłkarskie Mistrzostwa świata w USA. Olajuwon swoją przygodę ze sportem zaczynał od piłki nożnej.
O co chodzi z tym Harperem, coś Ci się ewidentnie pomieszalo :))
Ciekawa sprawa to co by było gdyby zamiast Harpera Knicks pozyskali Thomasa z Detroit a ten transfer był o krok. Harper to była rezerwowa opcja i ostatecznie NY czegoś zabrakło w tych finałach a z Thomasem pewnie by go wygrali. Wspaniałe mecze, świetna wyrównana seria, walka i emocje. To były świetne czasy, Knicks robili ogromne wrażenie swoją defensywą, to byli tacy mali „Bad Boys” :-)